Harry's POV
Ik zet het volume van de tv harder aan, puur omdat ik mezelf hier gek aan het maken ben. Mijn mobiel roept mijn naam en ik kan mezelf bijna niet inhouden om hem op te pakken en Jessica te bellen. Haar met Liam te laten gaan was een goede keuze, als ze met Niall meeging had ik waarschijnlijk al drieduizend keer gebeld.
Ik zap van tv zender naar tv zender. Het valt me op dat nergens meer gepraat word over ons. Niemand is er nog mee bezig. De kans dat Liam herkent word op straat door de media is klein.
Ik schop mijn zwarte all stars uit en gooi mijn voeten op de bank. Louis, Niall en zayn zijn verder werken aan die auto.
Ik geniet van het alleen zijn totdat ik de bel hoor. 'Fuck nee' Mompel ik. Ik zit eraan te denken om te blijven zitten, maar misschien is het belangrijk.
Ik dwing mezelf om op mijn benen te gaan staan en loop kreunend richting de voordeur. Het eerste moment dat de deur open is herken ik haar paarse haren.
'Wat doe jij hier?' Vraag ik meteen. Katy kijkt me glimlachend aan.
'Ik wilde kijken of het goed met je gaat. De laatste keer dat ik je zag ging je praktisch dood' Grijnst ze.
'Hoe heb je me gevonden?' Vraag ik alsof ik een groot crimineel ben.
'In je mobiel. Blijkbaar had je hem op de bar laten liggen. Naast je portemonnee met je paspoort en auto sleutels. Slordig hoor.' Ze schud lachend haar hoofd en gooit de zak met spullen in mijn handen.
'Het is dat de barman je shit had gevonden, anders was je het nu allemaal kwijt' Zegt ze terwijl ze vrolijk haar jas uittrekt. Heb ik hier om gevraagd?
'Oke. bedankt.. Voor de spullen.' Zeg ik en open de voordeur een stukje verder, maar in plaats van weg te gaan loopt ze de woonkamer in.
Zuchtend duw ik de voordeur dicht en loop achter haar aan. 'Dus..'
'Hoe is het afgelopen met Jessica en jou?' Vraagt ze. Ze speelt met de piercing in haar wenkbrauw.
'Hoe bedoel je?' Bijt ik haar toe. Ik kijk toe hoe Katy op de bank gaat zitten alsof ze hier elke facking dag is.
'Ik bedoel of je thuis veilig hebt gehaald of heb je in de berm geslapen?' Lacht ze.
'Haar moeder heeft me thuis gebracht. Wat boeit jou dat eigenlijk?' Vraag ik. Ik druk mijn telefoon aan, maar de batterij is leeg.
'Weet ik veel. Ik dacht misschien kunnen we vrienden worden.' Zegt ze.
Ik haal mijn wenkbrauw op en begin met lachen. 'Wat is nou de echte reden dat je hier bent?' Grijns ik.
'Hoezo de echte reden? Ik vind je een facking coole dude laten we gaan chillen' Zegt ze.
'Je praat als een dude' Lach ik.
'Ik drink ook als een dude, wil je het zien?' Vraagt ze.
Weer barst ik uit in lachen. Ik ga hoofdschuddend op de bank zitten. 'Je bent een aparte.'
'Weet ik.'
Jessica's POV
Liam en ik lopen in het park als de zon langzaam verdwijnt. Ik wrijf over mijn koude armen.
'Je weet dat Alex en max nog steeds weg zijn, hè?' vraagt Liam.
Ik slik. 'Ja..'
Voor het eerst valt er een ongemakkelijke stilte tussen ons. Op het geluid van de wind die speelt met de bladeren en het zachte geluid van water na is het muisstil.
'Sorry. Ik had er niet over mogen beginnen..' Zegt hij dan.
Ik stop met lopen en draai me naar hem toe. Zijn donker bruine ogen twinkelen in het licht van de enige lamp in het park. 'Zeg geen sorry. Ik ben niet degene die er moeite mee zou moeten hebben. Ik weet dat jij-'
'Het doet me niks.' Onderbreekt hij mij. 'Ik ben zo gewend aan het kwijtraken van dierbaren dat niks me meer iets doet.'
Ik zie de verdriet in zijn ogen al is het bijna donker. 'Liam.. je mag verdriet hebben..'
'Ik ben liever sterk. Ik moet een groep leiden.' We beginnen weer met lopen, maar deze keer lijkt het meer op slenteren. Hij schopt een steentje weg.
'Je hoeft niet altijd sterk te zijn, weet je. Wanneer is het de laatste keer geweest dat je eens flink hebt gehuild?' vraag ik.
Hij grinnikt. 'Ik huil niet.'
'Iedereen huilt'
'Ik niet.' Zegt hij.
'Nooit?' Zeg ik verbaast. Hij gaat met zijn handen door zijn bruine haren en herhaalt mijn woord. 'Nooit'
'En jij? Huil jij wel eens?' Vraagt hij. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang en denk na. Hij heeft genoeg aan zijn hoofd, maar ik kan nu wel een vriend gebruiken.
'Vaak.' half fluister ik.
'Waarom dan?' Vraagt hij door. Ik voel de koude wind nog steeds tegen mijn blote armen.
'Wacht even.' Zeg ik. Ik loop naar het ijzeren bankje en zet mijn tas erop. Ik haal er een vest uit en schuif mijn armen door de mauwen. 'Het word best koud hè..' Zeg ik om er overheen te praten, maar Liam lijkt me door te hebben.
'Zeg het me.' De manier waarop hij het zegt is kalm, niet commanderend.
'Er is gewoon zoveel gebeurt de laatste tijd.. Soms kan ik het gewoon even niet meer aan en word ik somber. Dat heeft iedereen wel eens, toch?'
'Niet iedereen heeft te maken met vampiers.' Zegt hij.
'Dat is het niet. Jullie zijn voor mij niet anders dan anderen en ik hou van jullie allemaal. Ik weet gewoon niet hoe ik jullie kan bedanken.'
'Je hoeft ons niet te bedanken. Dat je er bent is al genoeg.' Hij neemt mijn tassen aan en legt ze op de achterbank van de auto. Als hij de deur voor me openhoud veras ik hem met een omhelzing.
'Bedankt voor de afleiding vandaag, Liam' Zeg ik. Hij slaat één arm om mijn rug, de andere vol met zijn mobiel en autosleutels.
'Geen dank, Jess.' Ik laat hem los en stap in de auto.
-----------------------------------------
Heeii.
Ik heb het echt heel druk met school, maar hier is weer een hoofdstuk. Ik beloof jullie dat ik morgen een nieuwe update.
XLizzi
Ps: jullie zijn awesomeeee :))
