Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Był słoneczny dzień, gdy pod kołdrą Min Yoon Gi zamruczał niezrozumiale i leniwie otworzył oczy. Wtedy dotarło do niego jak bardzo jest spóźniony i że pierwszy raz od bardzo długiego czasu stracił możliwość spotkania Song Ji Eun. Zastanawiał się, czy zauważyła jego nieobecność, czy był w jej myślach? A może nawet nie zwróciła uwagi na jego brak.
Nie wiedział tego, ponieważ nie był nawet pewny, czy powinien mówić, iż znają się z widzenia. W metrze, każdego poranka było wiele osób, to nie na nim musiała skupiać swoją ciekawość. Być może jego własne pragnienia pchały go między myśli, że nieznajoma od czasu do czasu na niego spojrzy, być może naprawdę tak było. Yoon Gi tego nie wiedział czasem go to drażniło, bo czy nie byłoby łatwiej gdyby czuł zainteresowanie drugiej strony?
Ludzie czasem nieświadomie interesują się wzajemnie, bo na świecie istnieje wciąż zbyt mało gestów i słów by opisać, to co wtedy czują, są też zbyt nieśmiali lub negatywie nastawieni. Czy nie jest tak, gdy jakaś nowa osoba próbuje zagadać na ulicy większość zastanawia się co z niego za wariat? Kto w obecnych czasach ma dość odwagi by odezwać się do nieznajomego i zapytać o coś więcej niż drogę, albo godzinę? Lepiej jest napisać do kogoś on-line, to bardziej normalne, ale Min Yoon Gi nie lubił tak prostackich zagrywek. Dla niego normalna była rozmowa, lecz Song Ji Eun sprawiała, że słowa pojawiały się i znikały w jego głowie, nie tylko te dotyczące piosenki, ale też te dzięki którym mógłby ją zagadać.
Tego poranka jakaś część niego nadal wyraźnie czuła brak. Pamiętał jej twarz, ale nie pamiętał wciąż wyrazów.
Wstał więc szybko z uniesioną wysoko głową, odczuwając potrzebę jak najszybszego wyjścia z domu. Nie sądził, że zdążą się spotkać rano, ale popołudniu było to jeszcze możliwe, a on pragnął zobaczyć tajemniczą dziewczynę.
