Fariña negra

I

Saín da casa baixo o negro paraugas que se burlaba vilmente das pequenas gotas de chuvia. As rúas, normalmente inundadas de xente, pasaron a estar invadidas de auga. Nas portas dalgúns bares podíanse ver uns cantos paraugas. As miñas pernas movíanse mecanicamente, xa sabían todo o percorrido. Con Cien años de soledad baixo o brazo, dirixinme cara a marquesina. Estaba sucia, coa maioría dos seus cristais rotos, encontrábase nun estado tan deprorable que era case mellor esperar fóra. O ceo parecía que se puxera dacordo co meu estado emocional ao encontrarse encapotado. Os minutos pasaron e chegou aquel vello vitrasa ao que tanto subira. O condutor xa me saudou como quen sauda a unha vella amizade. Dirixínme ao final esquerdo do autobús, lugar no que estaría a próxima media hora. Saquei os meus auriculares dun dos meus petos que rapidamente se acomodaron as miñas orellas como un bebé aos peitos de súa nai. Os pensamentos percorrían a miña mente ao igual que o fan as estrelas fugaces polo mancillado ceo. As cancións pasaron sen que lles prestase atención. O vitrasa parouse, poñendo no seu lugar cada preocupación, alegría ou desesperación. Ao baixar, as nubes seguían tendo o mesmo aspecto deprimente. Os pasos facíanseme cada vez máis pesados. Inconscientemente resistíame a continuar, pero non podía parar por moito que o desexase, non rompería a promesa. Entrei no hospital e o recepcionista moveu a súa cabeza como sinal de saudo. Subín as escaleiras lentamente, eran cinco pisos, cando cheguei ao cuarto piso percateime de que a pesares de levar ese lúgubre paraugas estaba bastante mollada. No seguinte segundo mirei con ansiedade o libro, estaba en perfecto estado. Uns minutos máis tarde cheguei a habitación da bisavoa, posuía un pouco do seu aroma característico, pero sobre todo predominaba un potente cheiro a hospital. Destestábao. Saudeina cun breve ola, a pesar de saber que non contestaría. Naquel minúsculo cuarto só se escoitaban os pitidos das infernais máquinas as que estaba conectada e a súa entercortada respiración. Acomodeime na butaca situada ao carón da cama, abrín o libro pola páxina marcada para retomar unha vez máis a lectura. Todos aqueles sons foron amortiguados en canto comecei a ler unha a unha as palabras dese libro co que tanto tempo pasara nas súas mans. A medida que a lectura avanzaba dinme conta de que as tornas cambiaran, agora era ela quen precisaba que lle lesen. O tempo transcurríu a medida que a chuvia cesaba. E entón sucedeu, a súa dificultosa respiración reduciu o seu inestable ritmo ata marcar definitivamente o inevitable vencedor da batalla. Marquei a páxina do libro e pecheino sentenciando o inevitable fin. Dende entón, non tiven que facer novas viaxes a Macondo para experimentar cen anos de soidade.