As gotas mollaban a súa chaqueta negra e o frío inundaba cada poro da súa pel. Andaba amodo, coa cabeza baixa, mirando como un pé seguía ao outro lentamente, mais sen chegar a pararse. Nas rúas empapadas non había nin unha soa alma. Nas portas dos bares habían numerosos paraugas arrimados entre si de xeito caótico. O silencio da chuvia era cada vez máis forte, destruíndo con gran facilidade todos os carteis dos máis variopintos partidos políticos que inundaban cada recuncho das rúas. Non sabía cara onde ía, andaba sen rumbo, como un barco a deriva. Quería ir ao seu fogar, mais a pesares diso, dirixiuse a casa. Calada ata os ósos, continuou cos seus pasos cativos e lentos, deixou atrás a vila e comezou a atravesar aquelas pistas mal asfaltadas que interrompían o monte, pero que facía moito máis curto o traxecto ata a casa. Entrou e un frío glacial inundouna producindo que un escalofrío recorrese toda a súa columna vertebral. En silencio foise duchar para tentar de deixar estar xeada, mais sabía que iso non acontecería.
ESTÁ A LER
Fariña negra
Short StoryEste vai ser un pequeno libro de relatos que fabricará a miña tola cabeza, podríalle chamar Pequenos relatos, pero apetéceme que teña un nome un pouco distinto.
