Fariña negra

XII

Alza a vista e mírase ao espello. Os seus ollos examinan cara milímetro do rostro reflexado. Paulatinamente leva a man esquerda a súa cara. Cos seus pálidos dedos forma un pequeno sorriso, o cal desaparece no intre no que deixa de suxeitalo. Continúa mirándose a espello. Volve repetir o proceso anterior. Esta vez logra que esa extraña mueca perdure uns segundos antes de desaparecer. Un mechón do seu escuro cabelo acaba por cubrirlle unha parte do rostro. Volve alzar a súa man esquerda, pero esta vez para apartar ese mechón tan molesto que non debería entrar en escena. Pasan os minutos e segue observándose no espello. Debe ser unha narcisista, porén, non é o seu rostro o que está reflectido nese espello. Consciente disto, busca o máis mínimo detalle que lle poida dicir quen é esa persoa ou o que lle poida indicar se ese rostro ten algo que se identifique con ela. Ao longo de minutos que semellan horas, continúa a súa búsqueda minuciosa. De súpeto, na cara fórmaselle un sorriso involuntario e sen necesidade de ningunha axuda. Os seus ollos ábrense coma pratos e comeza a rir. Ao principio é máis ben unha risa tímida, pero co paso do tempo transfórmase nunha sonora gargallada. Ri tanto, que lle vai a auga aos ollos. Comeza a costarlle respirar, pero tampouco é capaz de parar. O seu rostro tíñese dun vermello moi intenso e os seus pulmóns gritan auxilio. Xa non hai ninguén no espello. A rapaza baixa a súa vista cara o chan, e aí tirada, vese morta da risa.