Fariña negra

III

O café arrecendía entre as miñas mans. Contido nunha pequena taza de porcelana branca, conseguiu desvanecer toda sensación de frío que me tiña invadida. O bar tiña unha deliciosa música de fondo, pero tristemente sofocada por culpa dos ruidosos clientes. Todo o mundo parecía alleo a toda a contaminación sonora que xeraban. Decidín mirar pola fiestra e tomei un pequeno sorbo daquel delicioso brebaxe. Estaba tempado. O ceo tornouse gris e unhas minúsculas gotas de auga precipitáronse. Os máis precavidos abriron os seus paraugas, outros corrían e os nenos sorrían. A chuvia comezou a adquirir intensidade. A xente deuse aínda máis presa, non querían mollarse, iso sería inconcebible, algo que se escapaba do seu control. Porén, en medio deste caos xeralizado, aínda permanecían os nenos, as nais turraban deles para marchar seguramente para a casa. Eles escapaban, querían seguir sentindo as constantes pingas da chuvia. Corrían dun lugar a outro saltando e gritando. Que envexa sentía. Parecían moi felices, moi libres, moi inocentes, simplemente, moi nenos. O ruído dentro do bar aumentou. Comezou a encherse de xente que quería, non, máis ben que necesitaba, escapar das gotas de auga. Todos pensaban que estaban falando, pero en realidade gritaban, ese era o obxectivo, ser escoitado por riba do resto, mentres que cando miraba pola fiestra, os meniños gritaban por ledicia. Un suspiro saiu de entre os meus beizos, collín a taza de porcelana branca para terminar o café, pero agora tan só transmitía un intenso frío.