Love Isn't A Game

Deel 15

POV Riele:

Mijn ouders en ik zitten in de auto onderweg naar het vliegveld. Ondertussen heb ik duizend berichtjes van Jace gekregen maar heb ze allemaal ongelezen verwijderd. Oké, eentje heb ik wel gelezen.

Jace: Ik hoorde van Sean dat je onderweg bent. Kunnen we praten? Want, je reageert niet op mijn berichtjes of op mijn telefoontjes. Ik heb niet eens afscheid van je kunnen nemen! Is er iets? Je weet dat je altijd bij me terecht kan! Hoop dat je niet boos bent! Kus, je Jace

Snap hij het dan niet? Hij ging fucking vreemd! No way dat ik hem ooit ga vergeven. Papa kijkt in de achteruitspiegel. 'Lieverd, gaat het wel?' vraagt hij. 'Tot nu toe heb je nog niks gezegd.' Ik haal mijn schouders op. 'Ik ben gewoon moe.'

Als we bij de aankomsthal zijn zie ik vol schrik Jace staan. 'Mam, pap, ik kom zo terug.' Zonder nog na te denken ik ren ik naar de wc. Hij mag me niet zien! Niks is erger dan je vriendje zien... nou ja, ex vriendje dan, met een ander meisje. Dus het is beter als ik hem niet meer zie. Maar hoe kan ik hem ontwijken? Jace belt me! Oh geez! Zal ik opnemen? Ik loop uit de meisjes wc en kijk of hij er nog is. 'Riele!' Jace rent naar mij toe en wilt me omhelzen. Maar ik houd hem tegen. 'Wat doe je hier?' zeg ik bot. Hij trekt lachend een frons. 'Ben je niet blij om mij te zien?' 'Zou ik dat moeten dan?' ' Ik begrijp het niet...' 'Ga gewoon weg, Jace. Sorry, ik heb een vliegtuig te halen.' Jace pakt mijn arm vast. 'Wat bedoel je 'ga gewoon weg?' Waarom doe je zo?' Ik rol met mijn ogen. 'Ik dacht dat jij dat zelf wel weet.' 'Nee?' 'Als je me niet meer wilt had je dat ook gewoon kunnen zeggen.' Ik kijk de andere kant op. 'Jou niet meer willen?' Hij lacht. 'Dan zou ik duizend ballen op mijn hoofd hebben gekregen of misschien wel meer zelfs.' Hij pakt mijn handen vast en kijkt in mijn ogen. Ik doe mijn best om de andere kant op te kijken. Als ik in Jace's ogen kijk kan ik niet weerstaan om hem te vergeven. En dat wil ik niet hebben! 'Kijk me alsjeblieft aan!' zijn stem klinkt zacht. Dan schud ik met mijn hoofd en laat me handen los. 'Jace ik...' 'Vertel me wat er is! Je kan me alles vertellen!' zegt hij. Ik moet zuchten. 'Oké, ik eh... zag je laatst met een meisje knuffelen en als je echt gelukkig met haar bent is het okay. Maar laat mij dan wel met rust!' Ik probeer weer weg te gaan maar Jace houd me tegen. 'Wat?' zeg ik geprikkeld. 'Ik heb laatst inderdaad met een meisje geknuffeld...' 'Fijn dat je het toegeeft. Mag ik nu gaan?' 'Laat het me uitleggen.' Op dat moment komen mijn ouders eraan. 'Riele, kom je nog? We moeten echt opschieten! Oh hey, Jace! Hoe is het met je?' vraagt mijn moeder. Hij haalt zijn schouders op. 'Het gaat wel. Het kan altijd beter.' Jace kijkt me dan aan. Ik kijk de andere kant op. 'Ah nee! Waarom?' zegt mijn moeder. 'Okay!!! Laten we gaan.' Zeg ik zenuwachtig. 'Wacht! We moeten nog praten. Heb je nog één minuutje?' Hij kijkt mij smekend aan. Ik kijk naar mijn moeder. 'Oké, jongens. Eén minuut en niet minder!' Ze loopt weg. 'Oké, waar waren we gebleven.' 'Nou, het stuk dat je met een meisje hebt geknuffeld. En ik wil dat stukje liever overslaan.' 'Riele, dat meisje is mijn nichtje.' Ik staar hem schokkend aan. 'Je wat?!' 'Ja, ze is mijn nichtje. Ze is een week in L.A. En heb haar twee haar niet meer gezien.' Ik staar hem nog steeds zwijgend aan. 'Ik eh..' 'Je dacht toch niet dat zij mijn vriendin was?' lacht hij geheimzinnig. 'Nee joh!' lach ik ongemakkelijk. Hoe heb ik me zo erg kunnen vergissen? Dat is dus zijn nichtje! Ik voel me echt schuldig! 'Sorry... ik dacht.. het was dus niet... het spijt me heel erg... ik.. hoe...' Ik leg mijn handen op mijn hoofd. Hij pakt mijn handen vast. 'Het is okay. Ben allang blij dat je nu weet wat er echt speelt.' 'Nee, ik was zo gemeen tegen je...' 'Hé, het is okay.' We kijken in elkaars ogen. Dan komen mijn ouders eraan. 'Jongens, we moeten echt door de douane heen.' 'Ik ga met je mee, Riele.' Hij slaat een arm om mij heen.

Als we bij de douane aankomen kijk ik Jace aan. 'Dit is het dan! We zien elkaar misschien nooit meer...' Ik begin te huilen . Jace geeft mij een knuffel. 'Ik zal jou nooit vergeten! Echt nooit!' Ook Jace moet huilen. We houden elkaar heel lang vast. Jace buigt zich voorover en zoent me. Onbewust ga ik mee in zijn beweging. Het gaat vanzelf. Op dit moment voel ik me het gelukkigste meisje ooit. Zijn lippen voelen zo zacht aan. De adrenaline giert door mijn buik. Terwijl we aan het zoenen zijn hoor ik mensen achter ons 'ahh' roepen. Mijn vader maakt kuchgeluiden. 'Het is tijd.' Dan laten we elkaar los. 'Ik houd van je, Riele Downs.' fluistert hij in mijn oor. 'En ik van jou, Jace Norman.' zeg ik emotioneel. Dan krijgt mijn vader een telefoontje binnen. Als mijn vader heeft opgehangen kijkt hij ons aan. 'Jongens, ik moet jullie wat vertellen! We blijven in Los Angeles.'

........................................................................................................................................

Hé guys! Heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal! X