Hermosa Señoritas' 1: Those Three Words

Chapter Forty Eight

His eyes are focused on her. That blue greenery eyes coated with so much surprise. Tessmarie began to walk forward. Sa bawat hakbang niya ay tila nanlalambot ang mga tuhod niya.

"H-Hi..." She managed to utter that single word.

Mabilis na tumayo si Onie at lumapit sa kanya. The distance between them are a few inches away. Walang kaimik imik ang binata. Naiintindihan niya iyon. Pagkatapos ng una nilang muling pagkikita. Alam niya, nasaktan na naman niya ito.

Napahawak tuloy siya ng mahigpit sa singsing niya. If Maurice was here, maybe he could help her para matapos na ang lahat ng ito. "I-I'm sorry..." Nanatiling nakatingin lang si Onie sa kanya. Kung walang balak magsalita ang binata. Sasamantalahin na niya iyon para sabihin ang nais niyang sabihin. "I-I'm sorry for what happened eight years ago... I didn't mean to hurt you nor to leave you."

Mapait na ngumiti ang binata. "It's okay. Last time, when we finally meet again. Akala ko 'yon ang tama. Na tama na habulin pa kita. Mali pala... After you said that you're already married. Saka lang nagsink-in sa isip ko ang lahat.. That i only imagining things.. Things that couldn't be possible. You're really a happy person now. I can see it. Mula naman noon ang makitang masaya ka lang ang nakakapagpasaya sakin. Maybe i should blame too.. Sana.. Sana.. Sana.. Mas maaga kong inamin sayo na mahal kita. Siguro.. Siguro lang.. Baka hindi mo ako iniwan o hindi ka nagpakasal sa iba. I should've been told you how much i care about you. How much i love you.. Sana binigyan kita ng assurance."

All his Sana was like a piece of knife stabbing her heart. Masakit pala talaga kapag hinarap mo na ang nakaraan. Pigil pigil niya ang wag maiyak. "Iniwan kita kasi ayokong mahirap ka sa pagpili...  D-Dayana begged me to leave you."

Doon ito tumitig sa kanya. And then she continued. "She begged na kung pwede iwan kita at kalimutan muna. She begged for a few years para makasama ka. That's the hardest decision i made in my entire life. My mind says, sundin ko siya. Kasi naaawa ako sa kondisyon niya. May taning na ang buhay niya ang she want to spend her remaining lifeline with you. But on the contrary, but heart... Sinisigaw niya wag ko siyang sundin. Na wag kitang iwan.. Na dapat magusap muna tayo."

Mapait itong tumitig sa kawalan. "And you choose your mind." Tila tumarak iyon sa dibdib niya. "Hindi ka nagtiwala sa nararamdaman ng puso mo. Pero sa isang banda, para saan pa ang panghihinayangan natin ang walong taon na nakaraan kung may kanya kanya na tayong buhay? You seem so happy with your husband. And I'm happy with my kids."

Kids? He had another kid with another woman? "Kung iniisip mong nakabuntis pa ako ng iba maliban sa inyo ni dayana. You're wrong. Kambal na babae ang anak namin ni Dayana." Nasagot ang tanong sa isip niya.

May tumulong luha na pala sa mga mata niya. Damang dama niya ang sakit. At palagay niya ay labis na nagdurugo ang puso niya. Marahan niyang pinahid ang luha at muling tumitig dito. Panahon na para itama naman niya ang mali niya. "Y-You asked about o-our child..."

"Bilang ama, masakit din para sakin na malamang wala na siya---."

"Gusto ko siyang ipakilala sayo." Putol niya sa sinasabi nito. Nanalalaking mga matang tumingin ito sa kanya. "I lied again... Dahil sa sama ng loob ko kaya ko nasabi 'yon. I'm sorry.."

Maiintindihan niya kung magagalit ito. But when he smile. Nang ngumiti ito habang tumutulo ang mga luha. Alam niya, tama ang naging desisyon niya. "Lalaki ang anak natin.. And he will turn eight next week."

Marahang lumapit si Onie sa kanya at kinuha ang palad niya. Hindi na niya iniiwas ang mga iyon. Their hands are still perfectly fit together. Walang nabago, maliban sa metal na nakapalibot sa isang daliri niya. "Thank you.."

Muling tumulo ang mga luha niya. "For the past eight years, dalawang bagay lang ang gusto kong mangyari. Ang makita ko kayong mag ina at makasama. Now that i can have my first wish, naiintindihan ko kung bakit hindi matutupad ang pangalawa."

Ang sakit na nababasa niya sa mga mata nito ay hindi na niya maunawaan kung bakit higit siyang nasasaktan para sa kanilang dalawa. "Gusto ko kayong makasama... At gusto kong iparinig sayo araw araw na hindi nagbago ang nararamdaman ko. That I'm still love you, from the beginning until the end."

Her heart swell. And God knows too.. God knows how i wish that i could be with you. Their tragic love story may not be end with happy ending but at least, hindi na sila makakasakit ng iba. Tama nang sila ang masaktan kesa ang makasakit sila.

"I'm still----." pain is a matter of courage. I'm still in love with you. "Married... A-And our marriage is---."

Ngumiti si Onie sa kanya. "I understand."

To be continued...