Söylenecek Sözler //texting. {2017}

92 #43

CUMA // Elya'nın ağzından

"Kızım kalk!"

Hıçkırıklarımı bastırmak adına burnumu sıktım. Yine de annemin ağladığımı anlamamasına imkan yoktu, gözlerimin kırmızının her tonunu denediğine emindim.

"Tam yemek saatinde yatılır mı? Gel çabuk, masayı hazırlayacağız."

Sesi artık daha yakından geliyordu. Demek odama girdi.

Daha fazla nefesimi tutmaya dayanamadım ve burnumu çektim. Ama malumunuz ağladığım için, burun çekmemden bile anlaşılıyordu.

"Elya?"

Yine de ne cevap verdim, ne ona döndüm. Ta ki o beni yattığım yerde kendine çevirene kadar.

"Neden ağlıyorsun annem?"

Yalnızca şu an anlatabileceğime emin değildim. Tek yapabildiğim beni anlayışla karşılamasını beklemekti.

Sessiz hıçkırıklarımı artık durduramıyordum çünkü annemin de gözleri dolmuştu.

"Değmez bile anne," dedim ona. Bırak da o kendi salaklığına ağlasın.

"Değmezse niye kendini harap ediyorsun be kızım?"

Ben kendi salaklığıma ağlıyorum.

Yatakta doğrulup gözlerimi sildim ve gülümsedim. "Geçti işte. Ama pek iştahım yok, affedin bu akşamlık."

Affedin. Affetmek çok kolay.

"Bir daha ağladığını görmeyeceğim bak," diyerek o da dolu gözlerini sildi. Ağlamamak için kendini sıktığı kızaran gözlerinden belli oluyordu.

Kafamı sallayıp odamdan çıkmasını bekledim.

Gözüm komodindeki telefonuma çarptı. Aslında açıp bakmazdım ama ekranda beliren isim, açmama sebep oldu.

"Efendim?"

Sesim titremeye başladı bile.

"Kankacım..."

Gözümden bir yaş aktı. Bir tane daha...

Ağlamayacağım.

Birkaç saniyelik nefes tutuşuma son verip tekrar konuştum. "Ben seni yarın arasam? Şu an pek müsait değilim. Annem yemeğe çağırıyor."

"Yemekten sonra..."

Derin bir nefes aldım. Titrek bir nefes de denebilir.

"Barış."

"Beni ihtiyacın olduğunda arayabilirsin, seni seviyorum."

Ben de. Telefon kapandı, kulağımdan çekerek parlayan ekrana baktım. Gelen tüm mesaj ve cevapsız çağrılar kilit ekranına birikmişti.

Hiçbirini açıp bakmaya cesaret edemedim.

Ekranda bir çağrı belirdi sonra.

Deli Manyak arıyor...

Şu an ona şey yazmak isterdim: Açacağımı düşünerek mi arıyorsun, ciddi soruyorum.

Açmadım ama meşgule de atmadım. Çağrının bitmesini bekledim.

Bitti, beş saniye sonra tekar aradı. Yine açmadım.

Tekrar. Bu kez meşgule attım çünkü başka çarem yok.

Telefonun hala sessizde olmasını fırsat bilerek komodine koyup aramalarını görmezden geldim, açmama gerek yoktu da.

Gözlerimi kapatarak uyuyabilmeyi diledim ki ıslak gözlerim sayesinde bu çok kolay olmuştu.