Love You 4ever || PL //h. s.

Rozdział 9

Harry

Reszta dnia minęła spokojnie. No... Może oprócz reakcji Maddie na nasz "związek" (oszalała baba ze szczęścia) było okey.

Właśnie wychodzę ze szkoły, przechodzę przez squer i idę w stronę parkingu, na którym widzę dobrze mi znanego Bentley'a. Przed podejściem do niego rozglądam się, czy ktoś mnie widzi lub obserwuje. Nie. Nikogo nie ma. Wszyscy są jeszcze w szkole lub już poszli, więc otwieram drzwi i wsiadam na tylną kanapę.

- Hejka! - wita mnie facet siedzący na miejscu kierowcy.

- Yhm. - to jedyne do czego jestem zdolny.

- Ej, co się stało?

- Nic.

- Właśnie widzę.

- To dobrze, że jeszcze widzisz.

- Czy masz zamiar nie gadać ze mną i matką z powodu przeprowadzki?

- Dokładnie tak.

- No okey. Pamiętaj tylko, że na nas zawsze możesz liczyć i zawsze będziemy starać się tobie pomóc.

Rozmowa dobiegła końca, ponieważ jakimś cudem parkowaliśmy już przed domem. Gdy pojazd zatrzymał się, wziąłem w rękę plecak i ruszyłem w stronę drzwi frontowych.

- Hej Synek! - to pierwsze co usłyszałem od mamy otwierając drzwi.

- Hej - odpowiedziałem ledwo słyszalnie i od razu uciekłem do swojego pokoju.

Zacząłem od odrabiania lekcji, gdyż mam ich zaskakująco dużo, jak na pierwszy dzień gimnazjum.

Potem wyszedłem z psem na spacer, który miał być krótki, ale było na odwrót. Włóczyłem się beztrosko po ulicach i parkach do momentu, gdy w kieszeni od spodni zaczął wibrować mi telefon.

Selena.

Odebrać?

Sam nie jestem pewien, czy mam nastrój, by z nią rozmawiać.

Po dłuższym zastanowieniu przesuwam zieloną strzałkę i przykładam telefon do ucha.

- Halo? - słyszę w słuchawce jako pierwsze.

- No hejka.

- Harry? Gdzie jesteś? Wszyscy Cię szukają! Tak się bałam.

- Spokojnie. Jestem w parku północnym. Możemy się spotkać jak chcesz.

- Dobra. Będę tam za 15 minut okey?

- No ok. Papa!

- Pa.

Rozłączyłem się i schowałem komórkę do tylnej kieszeni spodni. Czekałem na Sel z 20 minut przed wejściem, aż przyjechała. Pytanie tylko; dlaczego cała zapłakana?