Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

2

Die avond besluit ik eerst richting het atelier van de UVAK te lopen voordat ik naar Abby ga. Het gesprek met mijn ouders zit me aardig dwars, dus besluit ik dat ik mijn frustraties maar weg moet schilderen. Het jaar is nog niet eens begonnen en het is alweer zover. Ugh.

De brede gangen van de UVAK zijn verlaten wanneer ik richting de opslagruimte loop. De deur die naar het cafetaria leidt is dicht en alle andere winkels en koffieshops op de campus zijn gesloten, wat best logisch is zo rond zeven uur. Zelfs Chocoloco is gesloten. Meestalen is het café s 'avonds wel open voor het avondeten. Het gebouw ruikt zo vertrouwt. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier daadwerkelijk studeer, al heb ik mijn eerste jaar al afgerond.

Pas als ik de trap op loop richting de tweede verdieping van het pand merk ik dat ze de kunststukken aan de muren vervangen hebben met nieuwere werken van vorig jaar. Ik hoop maar niet dat ze mijn eindstuk van vorig jaar erbij gehangen hebben. Dat was pas een afgang.

Het irriteert me al genoeg dat ze Ambers winnende 'plaatje' in de grote hal opgehangen hebben. Wat een corrupte bende zeg, eind vorig jaar. En dat allemaal omdat haar vader conrector van de school geworden is en de jury beïnvloedt heeft. Zo betekend die prijs toch niets meer.

Mijn gedachtegang wordt al snel doorbroken wanneer ik de deur van de opslagruimte vind en open. De heerlijke bekende geur van verf en vernis maakt me rustig. Alsof ik overal in dit gebouw op mijn plek ben.

Het is duidelijk dat ik hier veel te vaak te vinden ben. Ik weet waar elk object ligt, welke exacte kleur verf ik waar moet vinden en hoe ver ik op mijn tenen moet staan om bij mijn schilderpalet te komen. Al snel merk ik dat iemand al aan de verf gezeten heeft. Niet alle kleuren liggen op de juiste plek. Man, het irriteert me verschrikkelijk als andere leerlingen hun spullen verkeerd opruimen.

Als ik mijn verfspullen bij elkaar geraapt heb en een wit canvas meetrek om te gebruiken als ondergrond loop ik snel door naar het atelier achterin de grote gang. Gelukkig is het niet te ver, dan zouden mijn armen al meerdere keren van mijn lichaam afgevallen zijn. Ik hoop maar dat mijn ezel nog staat waar ik hem achtergelaten heb.

Ik merk tot mijn verbazing dat de lichten in de grote ruimte aanstaan als mijn ogen het gelige licht achter de glazen deuren zien. Dat is raar. Meestal ben ik de enige die rond deze tijd van het jaar al in het gebouw rondzwerft, om welke reden dan ook – in mijn geval om te schilderen en zo mijn stomme problemen te negeren.

Als ik de deur open vinden mijn ogen verbaasd een persoon in het midden van de zaal zitten. Bruin kort haar met hier en daar een verdwaalde krul, een lange witte bloes en een spijkerbroek zijn de enige dingen die ik van de achterzijde van de vreemdeling kan zien. Het is een jongen, dat weet ik zeker.

Voor hem staat een ezel met daarop een vol geschilderd doek. Allerlei heldere kleuren vullen de hoeken van het schilderij op waar hij mee bezig is.