Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

22

Blijdschap is iets waarvan velen van ons denken dat het er gewoon is als we ons goed voelen, maar dit is niet de volledige waarheid. Blijdschap wordt groot en deels veroorzaakt door een stofje in ons lichaam, genaamd Dopamine.

Het stofje geeft ons het gevoel wat we ervaren als 'blijdschap', maar kan zo'n stofje dan ook zorgen voor het gevoel wat je krijgt als je verliefd bent? Ik betwijfel het. Het is iets wat zo intens is dat ik niet kan geloven dat een simpel stofje er voor kan zorgen.

Als ik zijn hand vasthoudt of hem zie glimlachen voel ik mijn hart meteen tekeer gaan als een of andere dolle wezel – vraag me niet waar die vergelijking vandaan komt. Natuurlijk voel ik me blij en gelukkig, maar ik kan niet geloven dat mijn lichaam mijn liefde voor de jongen naast me aanstuurt. Daar is het gevoel veel te puur voor.

Ik kan niet zeggen dat ik me nog nooit zo gevoeld heb, aangezien ik hetzelfde gevoel kreeg bij Michael en freaking Daniël Martens – fucking asshole. Wat ik wel kan zeggen is dat ik het gevoel nog nooit zo intens ervaren heb. Mijn gedachten worden de hele dag bezet gehouden door hém en zijn aanwezige karakter. Al helemaal nu hij naast me zit en erg onaantrekkelijk zijn broodje aan het wegschrokken is.

''Heel charmant Jer,'' zeg ik sarcastisch, waarna ik mijn aandacht verplaats naar mijn twee andere vrienden tegenover me, die nog steeds niet zo goed kunnen geloven dat ik en Jared nu een 'ding' zijn.

''Wat!'' klaagt Jared. ''Ik -hm- eet gewoon mijn -hm- mijn brood.''

Ik zie zijn adamsappel op en neer bewegen wanneer hij slikt, waarna hij vervolgens wat rommelige broodkruimels van zijn gezicht afveegt met een servetje.

''Uhu, zo aantrekkelijk,'' lach ik.

Jared trekt zich niets van mijn opmerking aan en steekt kinderachtig zijn tong naar me uit. Ik weet niet of ik hem het liefst een schop wil geven of hem spontaan op zijn mond wil zoenen. Gezien het feit dat hij net een broodje met pesto op heeft kies ik voor de eerste optie.

''Hé! Ik dacht dat we eindelijk op één lijn zaten,'' zegt hij, zijn gezicht weggetrokken in een plooi van pijn.

''Nou, nee. Nee, eigenlijk niet,'' zeg ik plagerig.

Jared leunt wat dichter naar me toe, zodat ik zijn adem langs mijn wang kan voelen strijken, en trekt een lok van mijn haren naar zich toe.

''Ben je daar zeker van?'' vraagt hij, zijn lippen maar centimeters verwijderd van die van mij en zijn blik vol ondeugd.

Ik laat mijn ogen afdalen naar zijn lippen, welke nu wel erg dichtbij dreigen te komen, maar ik laat me niet verleiden.

''Zeg, sinds wanneer wordt het derde wiel niet meer gewaardeerd?'' onderbreekt Adam onze speelse conversatie. Ik kijk gelijk snel van Jared weg.

''Sorry Ed,'' verontschuldig ik mezelf, waarna ik een grote hap neem van mijn boterham pindakaas – het enige wat ik me op dit moment kan veroorloven. ''Ik dacht -hm- dat jij juist zoveel wist -hm- van hormonen enzo.''