Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

7

Het studentenhuis van de Leeuwen is best groot, al zeg ik het zelf. Adam woont op de derde verdieping van het studentenhuis, waardoor we eerst het trappenhuis door moeten om beneden in de woonkamer te kunnen komen. Dat duurt wel even met Abby en haar monsters van hakken.

Er valt nu duidelijk muziek te horen vanaf de tweede verdieping. Feesten in het studentenhuis zijn.. anders. Ze feesten door tot vroeg in de ochtend, er is meer alcohol aanwezig en de mensen die er komen zijn.. heftiger. Heftig als in 'er gebeuren dingen die eigenlijk niet mogen gebeuren' heftig.

''Wat is het dood hier zeg. Zijn we de laatste ofzo?'' merkt Adam op.

Zijn schoenen piepen op de ijzeren constructie van de traptreden. Abby's handen omklemmen zijn polsen zodat ze niet voorover valt wanneer ze naar beneden loopt.

''Vanavond is het hier niet meer zo dood hoor,'' zegt Abby grijnzend.

Ze trekt haar wenkbrauwen omhoog in een gevaarlijke grimas die haar woorden net een beetje extra betekenis meegeven. Holy guacamole.

''Abigail, houd je vieze fantasieën voor jezelf alsjeblieft. Ik heb al genoeg aan die van mezelf,'' zegt Adam, met net zulke foute intenties als Abby.

Ze hebben wel gelijk. Als iedereen een beetje gedronken heeft.. dan staat het trappenhuis vanavond vol met zoenende stelletjes. Ik ben zelf ook niet heel onschuldig. Michael en ik hebben hier vaak genoeg met elkaar gezoend zonder gestoord te worden.

Mijn herinneringen aan Michael zorgen meteen voor een slecht gevoel in mijn onderbuik. Ik voel me alerter dan ooit, wanneer ik aan hem terug denk. Het doet pijn.

''Lena. Je kijkt alsof je net je Disneylandkaartjes kwijtgeraakt bent,'' zegt Adam. Hij is oplettender dan ooit.

''Ed, ik weet hoe die blik eruit ziet, oké? En het is niet deze,'' klaagt Abby. ''Deze blik zegt; voer me dronken.''

Abby zucht als ze de laatste trede van de trap langs is.

''Nee, die blik is het ook niet. Die krijg ik namelijk altijd van jou, zuiplap,'' kaatst Adam terug.

''Nou,'' begin ik. Ik staar mijn vrienden aan alsof ze gek zijn. ''Deze blik zegt; mij maakt niet uit welke blik ik opzet en jullie hebben allebei geen gelijk.''

Abby en Adam gaan niet in op mijn opmerking, maar laten het voor even gaan.

''Wat het dan ook mag zijn, ik heb zin om te feesten nu het nog kan, zodat ik morgen spijt kan hebben van mijn kater,'' legt Adam uit.

Hij haalt verveeld een hand door zijn haren heen en opent de deur van het trappenhuis, zodat we gelijk door kunnen lopen naar de woonkamer.

Als we eindelijk beneden zijn gekomen kan ik pas zien hoe druk het is. De hele woonkamer, gang en keuken staan vol met dansende mensen. Dansende dronken mensen. Dansende dronken mensen die foute dingen doen.