Een Canvas Vol Liefde✔️ (Uitgegeven)

4

Het is al aardig druk als ik de volgende ochtend samen met Abby de grote zaal van de UVAK in loop. De drukte overweldigt me een beetje. Na bijna twee maanden vakantie ga je je vervelen als je geen baan hebt. Ik heb geprobeerd te solliciteren bij CHOCOLOCO, maar ik heb nooit meer iets van ze gehoord. Misschien moet ik het opgegeven en net als Adam bij de McDonalds gaan werken. Nooit.

''Leen? Aarde aan Lena. Heb ik contact? Daar is nog een plek vrij.''

Abby's stem haalt me uit mijn eenzame flashback. Ik had gewoon met Abby en Adam mee moeten gaan naar Parijs toen ik de kans nog had. Nu heb ik mijn hele zomer verspild aan het kijken van  alle zestig Game of Thrones episodes – ruim 3600 minuten en dus 60 uur in totaal – en de sixpack van Taylor Lautner.

''Sorry, ik ben een beetje afgeleid,'' antwoord ik. Mijn ogen zoeken de grote zaal af naar het bekende gezicht van Adam.

''Dat merk ik slaapkop. Heb je wild gedroomd ofzo?'' vraagt ze plagerig. ''Misschien over een bepaalde Spaanse uitwisselingsstudent?''

Abby pakt me beet aan mijn onderarm en trekt me mee naar beneden richting 'de tribune', de plek waar we altijd zitten tijdens een grote mededeling als deze. Ik ben zo moe dat mijn voeten bijna een traptrede missen.

''Nee,'' lieg ik. De waarheid is dat ik vannacht wél over Jared gedroomd heb. Niet op die manier!

''Uhu, natuurlijk,'' lacht Abby.

Als we onze normale plek op de tribune gevonden hebben zoeken mijn ogen de menigte af naar een roze regenjas, maar ook dan kan ik Adam niet vinden. Wat raar. Hij is altijd op tijd.

''Denk je dat Adam écht later is door Tinder Tom?'' vraag ik, bang dat er iets met Adam gebeurd is vannacht.

Abby haalt haar schouders op en werkt haar lippen bij met een felrode lippenstift. Dat doet ze alleen maar als ze nerveus is. Abby tuit haar lippen en stopt dan haar kleine spiegeltje en haar lipstick terug in haar tas. 

''Ik denk dat Tinder Tom gestoord is als hij Adam afgewezen heeft,'' zegt ze. ''Maar ja. Ja dat denk ik.''

Ik schudt ongelovig mijn hoofd heen en weer en haal mijn handen langs mijn blote onderarmen. Ik had een shirt met lange mouwen aan moeten doen.

''Ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn,'' beken ik.

Mijn ogen zoeken de zaal af naar een teken van Jared. We hebben tenslotte een afspraak na dit hele gebeuren. Ik hoop maar dat de introductie zo voorbij is. Als ik nu geen koffie drink val ik in slaap.

Het is grappig om te zien hoe verschillend alle kunststudenten zijn, in tegenstelling tot alle mutsen waarmee ik rechten gestudeerd heb. Je ziet een duidelijk verschil in zelfexpressie. De meeste studenten onder ons zijn net zoals ik en Abby. Gestoord, maar opgegroeid met een juiste hoeveelheid gezond verstand en een talent. Ik zou zo een regenboog kunnen vormen met alle verschillende haarkleuren in de zaal.