Deepest Darkest Desire

He Sleeps Continuation ( Part 8 )

The people shouted 'more' 'more' while the others clap their hands, including mine. Tumingin siya ng saglit sa crowd na nakikinig,  tapos ay hinanap niya ang aking mga mata, then he smiled at me, saka tumugtog pa siya ng isang piyesa.

(Para intense, Please play nyo po yung nasa media tapos dapat naka full volume para feel na feel. Isa yan sa favorite kong piyesa, hihi nag promote.)

Hindi ko inaakala na ang katulad niya ay marunong din palang tumugtog, ano pa ba ang hindi kayang gawin ng isang Jose Marie Viceral? Tingin ko ay nasa kanya na yata ang lahat, but I can feel the emptiness by just listening to his piece. Sa bawat pag-galaw ng kanyang kamay,   sa bawat pag pikit ng kanyang mukha, pati ako ay nadadala na din. I blink my eyes and felt a tear rolls down on my face, agad ko itong pinahid kasi nakakahiya naman sa mga taong nandun. Napatingin pa ako sa paligid at nakita kong focus na focus lang sila sa pakikinig kay Vice. Hindi ko na namalayan na natapos na pala niya ang ikalawang piyesa at papalakad na siya pabalik sa table namin. I blink my eyes once again.

"I don't know you can play." I told him nang makaupo na siya sa silyang katapat ko. Inabutan ko siya ng isang baso ng tubig,  still amaze by my discovery about him. 

"There are many things you don't know about me yet, love." He winks at me, and my heart skip a beat. 

"Tell me, I want to know" Tinitigan ko siya sa mata pero hindi nagtagal iyon dahil nabibingi ako sa pintig ng puso ko. My Gosh Ana Karylle tinugtugan ka lang  nababaliw ka na?  I shook my head as I try to put away every thought that is starting to bother me now.

"You don't have to know, K. Those things are not important" Sinenyasan niya ang waiter na lumapit sa table namin. 

"The things that are not important are the things that I want to know, Mr. Viceral" Nakakuyom ang palad ko sa ibabaw ng lamesa, nakatingin siya doon kaya nakaramdam ako ng hiya at itinago ko ito sa ilalim. 

"K, mas makakabuti kung wag ka na lang magtanong, let it go." 

"W....why?" 

"Because there are things better left unsaid."    Then I close my mouth. Right!  bakit ko pa ipagpipilitan kung ayaw naman niyang magkwento sa akin? At bakit ko panghihimasukan ang personal niyang buhay eh ano lang ba ako sa kanya? I glance at him beneath my lashes, nakatingin siya sa akin na para bang may gusto siyang sabihin pero hindi niya masabi sabi.  There are things better left unsaid.  Parang sirang plaka na nagrirewind sa isip ko ang sinabi niya. Mas mabuti na nga sigurong wala akong malaman na masyadong personal tungkol sa kanya para hindi ako masyadong ma-attach, but everytime our eyes met, I can see how broken he is , at hindi ko mapigilang maawa sa kanya. 

"Kumain nalang tayo okay?" The expression of his face suddenly change, marahil ay napansin niya ang pag tahimik ko. 

"Busog pa kasi ako Vice." 

"Wag ganyan K, kakain tayo." Tatanggi pa sana ako kaso lang ay nakalapit na ang waiter sa amin, si Vice na rin ang umorder ng pagkain ko. Tahimik lang kaming dalawa habang nakikinig sa lalakeng tumutogtog sa stage. Nung dumating ang pagkain ay tahimik lang din kaming dalawa. Siguro, ito na yung pinaka tahimik na moment namin simula nang nagkasama kami. 

"Nagustuhan mo ba ang food, kung hindi lilipat tayo sa iba."

"No need, medyo busog lang talaga ako." 

"Ah..natatahimik ka pala kapag nabubusog noh?" 

"Eh tahimik ka din eh....Nag-iisip pa kasi ako."

"Ano naman yang iniisip mo, hmm? Ako ba" Umusod na siya patabi sa upuan ko, yung ibang tao nakatingin lang sa amin, but Vice didn't care. Halos magkadikit na kami ngayon na halos nararamdaman ko na ang init na singaw ng kanyang katawan.