~ This Isn't Madness, This is Naruto! ~

Kumori, the Princess of the Five Elements.

~ Kiba's POV ~ 

Ik hijgde en rende verder met Akamaru, op weg om Laura te redden. Ik merkte op dat het stilletjes aan zonsopgang werd. Ik rende verder en zag heel wat aarde en zo omgeploeterd. Verderop zag ik twee personen. Ik glimlachte, ik wist dat zij het was. Een briesje blies door haar rode lokken. Naast haar zag ik ook iemand met rood haar. Ik zag dat hij een kort kapsel had en een lange, dunne paardenstaart had die niet hoog stond. Ik vroeg me af of het haar broer was..

'Laura?' probeerde ik. Ze keek om en draaide zich volledig om.'.. Kiba..' zei ze, haar blik lichtte op en ze glimlachte. Ik glimlachte toen ik ze naar mij toe zag rennen. Ze begon zachtjes te lachen en tranen vulden haar ogen. Ze omhelsde me en ik hoorde haar snikken.'Laura, ik ben blij dat je ongedeerd bent.' gaf ik toe en hield haar stevig vast.

Voetstappen naderden en Laura liet me los.'Kiba, dit is Jirou. Mijn broer.' stelde ze ons aan elkaar voor. Ik schudde hem de hand.'Bedankt voor Laura te redden.' zei ik. Hij glimlachte.'Ze is mijn zusje, ik ga haar niet laten sterven.' zei hij. Ik knikte en gaf hem gelijk. Ik hoorde mijn zendertje.'Kiba! Het is Naruto!' hoorde ik.'Naruto? Wat doe jij met dat zendertje?' vroeg ik.'Ik heb hem van Kakashi geleend. Waar ben je?' vroeg hij.'Één of andere berg.' zei ik.'Wacht, wij komen wel naar jou toe, Naruto.' zei Laura dan.'LAURA?! BEN JIJ DAT?!' riep hij.'Yep, de enige echte.' grinnikte ze.'Ik wist het wel dat je het zou halen, DATTEBAYO!' riep hij.'Ik ben nog geen volledige ninja, Naruto. Jirou heeft me gered.' zei ze dan.'Oh. Jirou, bedankt.' zei Naruto. Ik kon hem begrijpen: hij kon vanalles doen. Naruto en ik vertrouwen hem niet.

Als we terug naar Konoha keerden, stopte Jirou op een bepaalde moment.'Laura, ik kan niet mee naar binnen.' zei Jirou. Ze draaide zich naar hem toe.'Waarom niet?' vroeg ze.'Daarom, Laura.' zei hij en verdween. Ik gromde en Laura zuchtte. Ik stapte naar haar toe en zei:'Maak je geen zorgen.' Ze keek me aan.'Wie weet zie ik hem nooit meer..' zei ze kalm. Ik zuchtte.'Laura, ooit ga je hem zien. Ooit.' zei ik, ook al wou ik dat ze hier bleef en dat ze hem nooit meer van haar leven zag.

~ Laura's POV ~ 

Als we thuis waren, gingen team Kakashi, Kiba en ik naar Tsunade-sama.'Een geluk dat je ongedeerd bent, Laura. Het zou erg zijn om je te verliezen.' zei ze. Ik knikte en voelde me moe.'We gaan je terug opnemen in het ziekenhuis, zien of je geen letsels hebt. Kiba en Naruto, jullie ook.' zei ze. Wij drieën knikten. Yaaaaaaaay, terug het ziekenhuis in..

Als ik opgenomen was in het ziekenhuis, bekeek ik het dingetje dat Jirou me gaf. Ik herinnerde me nog goed wat hij me zei voordat Kiba me riep.

"Laura, herinner jij je nog iets van vroeger?' had hij gevraagd. Ik schudde mijn hoofd.'Ik weet niets van vroeger, jou en onze ouders en zo..' had ik geantwoord. Hij glimlachte dan en keek mijn richting op en vertelde me dat hij nog herinnerde dat ik vroeger goed op een instrument kon spelen. Hij toonde me een ovaal ding met gaatjes en een tuit.'Wat is dat?' had ik gevraagd.'Dat, Laura, is een ocarina. De ocarina waarmee je vroeger altijd die vrolijke melodietjes mee speelde.' had hij geantwoord. Hij greep mijn hand en drukte de ocarina in mijn hand en zei dat ik ze moest bijhouden.

Ik zuchtte en bekeek de ocarina. Ik weet niet eens hoe ik dat instrument moet bespelen! Maar ik had toch wel zin om daar één noot mee te spelen. Ik bracht mijn lippen aan de tuit en plaatste mijn wijsvinger op één van de gaten. Ik blies en een hoge noot echode over de hele plaats. Ik haalde mijn lippen van de tuit en zuchtte.'Ik ga nooit deftig kunnen spelen.' zei ik en hield het stevig in mijn handen en sloot mijn ogen. Ik was uitgeput, ik heb niet kunnen slapen. Ik zuchtte nog eens en dommelde dan in..

~ Iemands POV *WHUT? ALWEER?! D:* ~

Ik hoorde de hoge noot van de ocarina. Ik grijnsde.'Ze leeft.' zei mijn partner hees. Ik hoorde gehijg achter mij en zag mijn broer.'Lieve broer van mij! Jij hebt je missie prachtig uitgevoerd!' zei ik blij. Hij  rustte uit.'Stop het, aub!' jammerde hij en keek mij aan.'Waarom? Ik wil hier erfgename worden!' riep ik boos. Hij schrok.'Kumori is nu niets waard! Ze moet alles leren van ninjutsu, taijutsu en zelfs onze clan jutsu's!' legde ik dan uit.'Ze is wel iets waard! Haar gouden hart klopt nog steeds in haar lichaam.. Zou je haar niet weer willen omhelsen zoals je vroeger altijd deed?' vroeg hij. Ik zuchtte.'Ik moet haar niet omhelsen of zo. Ik wil haar dood. Als ik erfgename word, krijg ik toegang tot de ultieme jutsu!' zei ik en lachte luid en duivels. Ik hoorde zachte voetstappen en keek achter mij.