~ This Isn't Madness, This is Naruto! ~

I cannot turn my back to that matter.

Ik zag Jirou, hij maakte mijn dag gewoon perfect.'Jirou!' zei ik en omhelsde hem. Hij lachte zachtjes.'Het is lang geleden, vind je niet?' vroeg hij.'Wel, het was maar gisteren dat ik je heb gezien.' zei ik. Hij knikte.'Wel, hoe gaat het met de ocarina dat ik je had gegeven?' Ik knikte en toonde hem.'Alhoewel, ik kan er nog steeds niets op spelen..' pruilde ik. Jirou glimlachte.'Maak je geen zorgen, ooit ga je het wel kunnen.' motiveerde hij me. Ik knikte hevig en glimlachte.'Je bent net een klein kind als je zo knikt.'  'Wel, ik heb dat al heel mijn leven gedaan als ik blij ben.' zei ik lief. Jirou schudde glimlachend zijn hoofd.'Stap je eventjes mee? Ik wil graag met je praten.' zei hij. Ik knikte en stapte met hem mee, ook al wist ik dat de ANBU-ninja's hem en mij in het oog hielden.

Jirou had mij zijn herinneringen verteld en bijzonder genoeg, kon ik ze mij ook herinneren. Zachtjes en vragend praatte ik ook mee en wachtte op zijn antwoord. Hij moest meestal lachen als hij mij twijfelend en blozend iets hoorde zeggen.'Je bent echt schattig! Je bent, volgens mij toch, helemaal geen haar verandert sinds vroeger!' Ik glimlachte, hij weet toch dat ik van een andere wereld kom? Jirou stopte met lachen en keek naast hem. Ik keek dezelfde richting op en zag de grote poorten van Konoha.'Kumori nee-chan, kom met me mee.' zei hij en reikte zijn hand naar mij toe. Ik keek zijn hand aan en daarna naar hem.'Maar, Jirou.. Ik kan dat niet doen..' 'Waarom niet? Ik kan je toch ook de basis aanleren? Trouwens ik kan je ook meteen onze clan jutsu's aanleren.' zei hij. Ik zuchtte.'Ik wil ook graag bijleren, bij jou zitten en zo, maar ik wil hier blijven. Ik wil niet-' Ik sprong naar achter toen Jirou mijn arm wou grijpen.'Jirou, wat ben je van plan?!' vroeg ik, bijna roepend. Hij stond achter mij.'Het spijt me, het is mijn missie.' zei hij. Vlug kon ik nog de substitution jutsu uitvoeren en ontsnappen. Hijgend rende ik door de drukke straten van Konoha.

In mijn gedachten zag ik Jirou's ogen.'Ik weet waar je bent, Kumori. Je kan niet aan mij ontsnappen.' hoorde ik. Angstig rende ik verder. Ik keek rondom mij, zoekend naar iemand die mij kan helpen. In mijn gedachten hoorde ik Jirou zachtjes lachen.'Ik kan iets wat jij niet kan..' zei hij. Ik voelde plots een pijn. Een onverdraagbare pijn. Ik viel op grond en gilde van de pijn. Ik bleef kreunen. Ik zag dat ik werkelijk bloedde! 'Oy! Gaat het?!' vroeg iemand. Ik huilde en kreunde van de pijn. De pijn dat ik ook voelde was erg. Ik voelde precies mijn organen branden.'Help mij!' gilde ik schril. Ik keek de jongen aan met zwart haar, in een staart dat naar omhoog stak.'Laura!' hoorde ik. Ik herkende de stem, Naruto! Ik keek de richting op van zijn stem.'Naruto? Naruto!' riep ik. Ik zag hem bij mij zitten en mij omhelsen.'Wat is er?!' vroeg hij. Ik huilde.'Jirou.. Hij.. Hij wou mij ontvoeren..' zei ik. Naruto keek boos.'Waar is hij?' vroeg ik. Reeds weer zag ik Jirou's ogen in mijn gedachten.'Kumori.. Ik weet jou zijn, maar jij mij niet..' hoorde ik. Als ik Naruto aankeek, wist hij mijn antwoord al.'Shikamaru, kan jij Tsunade op de hoogte houden?' vroeg Naruto. De jongen, die mij zojuist probeerde te helpen, knikte en sprong weg. Naruto hief mij op en hield mij in bruidshouding. Ik zette mijn armen rondom zijn nek.'Heeft hij je iets gedaan?' vroeg hij dan toen we onderweg het ziekenhuis waren. Ik keek hem aan.'Hij heeft iets op mij gebruikt dat ik hem nu altijd hoor in mijn gedachten en dat ik altijd zijn ogen zie..' zei ik kalm. Hij knikte.'Goed om te weten. Nog iets?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.'Neen.. Alleen door die gekke ogen gedoe lijd ik pijn.' zei ik zachtjes. Hij knikte en ik drukte me dicht tegen Naruto aan.'Dank je, Naruto.. Om er voor mij te zijn.' fluisterde ik.'Hey, daar zijn vrienden voor, dattebayo!' zei hij en glimlachte. Ik glimlachte terug en sloot mijn ogen.

~ Naruto's POV ~ 

Ik had Laura gebracht naar het ziekenhuis en ik moest wachten. Ondertussen kwam Kiba af op een hoge snelheid.'Hoe is het met Laura? Is ze in orde? Zijn haar wonden groot? Wie heeft haar aangevallen?!' Kiba vuurde al die vragen.'Kiba, ik weet nog niet veel. Alleen weet ik dat Jirou, haar "broer", Laura heeft aangevallen.' antwoordde ik. Kiba gromde en balde zijn vuisten. Akamaru was ook al gestressed.'Kono yarou..' Hij drukte zijn tanden opeen. Ik denk dat hij evenveel wraak wou als ik. Een verpleegster kwam buiten. Kiba en ik spurten naar haar toe.'Hoe gaat het met Laura?! Is ze in orde?' Kiba en ik riepen de vragen door elkaar. De verpleegster kon alleen maar knikken en haar hoofd schudden van de shock.'Z- Ze is in orde.. Jullie mogen naar binnen..' zei ze dan. Beiden knikten we en duwden onszelf door de deuringang, waar we Laura ons droog aan zag kijken.'En normaal doen bestaat niet?' vroeg ze.'We waren bezorgd om je.' zei Kiba, de vraag onbeantwoord gelaten. Laura zuchtte en glimlachte.'Jullie zijn echt geweldig.' zei ze. Waarom niet alleen ik? Neen echt, serieus..