I'll Never Fall For The Playboy

Chapter 30

INFFTP 30 – Last Chapter

(I suggest maghanda kayo ng tissue kasi ako mismo umiiyak ako habang tinatype ko to. Lalo na yug first half. Enjoy! <3)

I was sitting in my office when my phone beeped.

Ethan’s 4th Anniv.

Kahit naman di to mag-alarm alam ko kung anong araw ngayon. I arranged my bag and went outside.

“Sofi. Please clear my schedule for the rest of the day.” Sabi ko sa secretary ko.

“Yes Madam C.” Sabi niya sakin.

I immediately went off to the parking lot and drove to my favorite place.

“I miss you.” Sabi ko sakanya. Naramdaman kong humangin ng malakas. Is it his way of saying that he misses me too?

“Its been 4 years Ethan. Four years.” My eyes started to water at the memory of our first year here in NY.

“H-hon.” He called me. Halatang nanghihina na siya. Nakalbo na si Ethan sa chemo therapy niya. Isang taon na kami dito sa NY. Isang taon na kaming lumalaban sa sakit niya.

At ang sakit sakit para saking makita siyang nahihirapan sa lahat ng therapies niya. Kung pano siya sumuka ng tubig every after chemo. Kung gano siya nasasaktan sa bawat turok ng malalaking injection sakanya. Kung pano siya nanghihina. Kung pano siya unti-unting nawawalan ng buhay.

Lumapit ako sakanya. I held his hand. “Bakit hon?”

Tinap niya yung tabi niya asking me to lie down with him. I followed him. Humiga ako sa tabi niya at yumakap sakanya.

Lord please. Alam ko pong malapit niyo na siyang kunin sakin. Pero pwede bang konting oras pa? Konti lang Lord. Hindi ko pa po kaya. Hindi pa. Wag muna. Please.

This guy, sa loob ng isang taon, mas lalo ko siyang minahal.

Tuwing papatalikurin niya ko pag iinjectionan siya para daw hindi ko makitang nasasaktan at nahihirapan siya, hindi ako tumatalikod. Naiinis ako minsan sakanya, kasi ako parin yung iniisip niya kahit hirap na hirap na siya.

“H-hon. Nahihirapan na ko. Pagod na pagod na ko. G-gusto ko na magpahinga.” Sabi niya sakin.

Inangat ko yung ulo ko para makita ko yung mukha niya. Mas lalo akong naiyak. I can see he’s almost close to being lifeless. I can see he’s struggling from life and death.