It hurts when you realize
you aren't as important
to someone as you thought
you were.
Akaizha's Point of View
Chapter 11 - Anger and Confusion
Sabi nila kapag magmamahal ka dapat buo ka para you won't find someone that will complete or fix you, but someone that will be part of you. At ang sabi nila kapag nagmahal ka, h'wag mong ibigay ang lahat dahil masasaktan ka. But for me, ibigay mo ang lahat para sa huli saktan at iwanan ka man ay alam mong hindi ka nagkulang. Love is rare and it might be scary but, that's all a part of the risk. Right? Subukan lang nating sumugal. Wala namang masama.
I take a glance on my phone na nakapatong sa bed ko habang nakaupo ako at nakaharap sa study table ko trying to concentrate reviewing for the exam later. Nalungkot ako nang makitang naka-off pa rin ito, wala pa rin ang hinihintay kong paramdam niya. Kahapon pa ako walang natatanggap na text or chat mula sa kanya. Wala akong magawa. Wala akong laban sa mga sinabi niya e.
Ano kayang ginagawa niya ngayon? Nagrereview din ba siya?
I miss her : (
I miss you so bad. Hindi kita matiis kaso wala akong magawa dahil tiis na tiis mo ako.
Nailing ako.
I let out a heavy sigh bago muling ibinalik ang atensyon sa ginagawa. I stared on my notebook, on my books, my stuffs on the table. One word, messy. Ang dami kong scratch paper. Struggle is real. I'm really having a hard time familiarizing the complicated formula of this mathematics. Noon pa man pahirap na talaga sa'kin 'to kaya pati number ko hindi naging consistent, bumababa, tumataas. And then again, I need to strive harder. I need to work for it to get the ace. Pero...isa na namang papel ang nilamukos ko. Hindi yata matatapos ang pagrereview na 'to kung ganito karami ang pumapasok sa isip ko. Naguguluhan ako. Napatingin ako sa kamay kong kanina pa sumasakit dahil sa dami ko nang isinulat. Namumula na ito.
And, out of the blue naisip ko...
I'd never been like this.
Hanggang sa palalim na nang palalim ang iniisip ko at nawala na ako ng tuluyan sa focus. Thinking what I am doing right now, and where I am? And looking back to my old self, the old me? Malamang hindi ako magpapagod magsulat para lang sa isang subject na hindi ko kasundo. Hindi ako magpupuyat para lang magreview dahil kaya ko namang ipasa without too much effort. Hindi ako mag-aaral kung alam ko namang may naghihintay na para sa kinabukasan ko. At higit sa lahat, hindi ko babaguhin ang sarili ko para lang sa isang tao. Hindi.
But, I did.
I just did.
Nonetheless, masaya pa rin ako kahit minsan napapaisip ako kung tama ba talaga 'to. If it's not then, what is it? What do you think is right if you were not happy? How did you know it was wrong if it felt so damn right? Minsan ko nang sinunod ang alam kong tama pero hindi naman ako masaya at pakiramdam ko'y maling-mali. This time dito ako sa pakiramdam ko'y tama at magiging masaya ako kahit pa alam kong mali. Bumalik ako para sundin ang puso ko. Sounds cheesy, right? But, yeah. Hindi naman ako babalik ng wala lang. Hindi ako babalik kung wala lang siya sa'kin.
"Ugh, wake up Akaizha!" I slapped my forehead nang marealized kong natutulala na naman ako. "Paano ako makakapagreview nito?" I lean my head on the table.
