Ano ang gagawin mo sakaling gumising ka isang araw na nasa ibang bahay ka na? Ano rin ang gagawin mo kung sa paggising mong iyon ay may dalawang bata na ang tumatawag sa iyong 'Papa'? Higit sa lahat, ano ang gagawin mo kung sa paggising mo ay mayroo...
(A/N: Maaari n'yong i-play ang nasa media habang nagbabasa nitong buong chapter. Ganito rin ang song na puwede n'yong pakinggan sa susunod na kabanata. Song title: There You'll Be - By: Faith Hill)
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
----------
FRANCE POV
Malayo ang tingin ngunit dilim lamang ang tinatanaw. Nakaupo sa silyang nasa tapat ng isang kilalang tindahan. Hindi magawang makapagsalita at hindi makagalaw sa kabila ng ilang beses na pagtatanong sa akin ng guwardiyang dito ay nagbabantay. Hindi alintana kung pinagtitinginan na ngayon ng mga taong ako ay nadadaanan. Hinahayaan ko ang mga luhang patuloy na naglalandas mula sa aking mga mata. Sa ganitong sitwasyon ako naiwan matapos ang naging pagtatalo namin ni Oliver.
Dito sa isang malaking tindahan na katabi ng gasolinahan ako dinala ng aking mga paa mula sa mahabang pagtakbo. Ilang oras na ang nakakalipas mula nang pinili kong tumakas, ngunit hanggang ngayon ay magulo pa rin ang aking isipan. May kalamigan ang dala ng hangin ngayong gabi, ngunit mas nakapapaso ang damdaming sumisidhi. Takot, pangamba at lungkot ang sa akin ay patuloy na namamayani.
"Sir, pasensiya na po. Ayos lang ba talaga kayo? Gusto n'yo po ba ng tulong? Nawawala po ba kayo?"
Hindi ko magawang lingunin ang taong nagtanong sa akin. Gustuhin ko man na siya ay sagutin, ngunit tila ang dila ko ay tuluyan nang namanhid.
Isang paghikbi na lamang ang aking naitugon. Kasunod nito ay muli akong napayuko.
Ngayong ako ay nag-iisa at walang kasama, lalo kong napatutunayan sa aking sarili na ayaw kong mawala ang pamilyang sa akin ay umaruga. Mas lalo akong nakakaramdam ng takot sa muli kong pagbabalik kung saan ako nagmula.
Sina Oliver, Kryz at Marl, ayaw kong mawalay sa kanila. Hindi ko kaya. Sila na ang itinuturing kong malaking bahagi ng aking pagkatao. At kung sila ay magpapaalam, sigurado akong ikamamatay ko rin ito.
Sa bawat minutong sila ang laman ng isip ko, nagbabalik din sa akin ang mga sandali kung paano kami nagsimulang magkita ng mga ito.
Isang pagkakamali ang aming naging simula, ngunit nauwi ang pagkakamaling iyon sa katuparan ng aking mga pangarap.
Hinding-hindi ko makakalimutan ang eksaktong reaksyon ng dalawang bata nang imulat ko noon ang aking mga mata matapos ang aking malagim na aksidente. Simula noon, sa bawat araw na ibinibigay ng Diyos, ang mga ngiti nilang una kong nasilayan ang nais kong masilayan nang paulit-ulit. At ngayong dumating na ang taong tunay na sa kanila ay nagmamay-ari, may pag-asa pa bang makita kong muli ang kanilang mga ngiti?
Si Oliver — ang taong noong umpisa ay hindi man lang ako magawang tingnan nang tuwid; Ang taong naglagay sa akin noong una sa alanganin; Ang taong nagawang baguhin ang aking puso at isip; Ang taong sa kalaunan ay nagawa kong ibigin dahil ipinaramdam din niya sa akin kung ano ang pakiramdam ng minamahal pabalik; Ang taong unang nagbigay sa akin ng yakap at halik; Mararamdaman ko pa kaya ulit ang mga iyon ngayong ang una niyang inibig ay nagbalik?
