Tuldukuwit

✎ Saranggola

"Nay! Tingnan niyo po!

Ang ganda ng saranggola!"

nakaturo sa langit

ng nakangiti,

at naiingit.

Naiinggit kasi ako,

kapag ang mga kaibigan ko

ay naglalaro ng saranggola

sa may malawak na palayan

sa aming baryo.

Ang tataas kasi ng lipad,

tila ba nakahalik sa mga ulap,

habang nagtatawanan sila.

Kaya sabi ko kay inay,

"Nay, makapunta tayo

sa palaengke,

bili mo naman po ako

ng saranggola."

"Anak, mas maganda

kapag pinaghirapan

mong gawin 'yan.

Kahit hindi man maging perpekto,

basta lilipad 'yan anak,

makakamit mo rin

ang rurok ng tagumpay

na inaasam mo sa buhay."

tugon ni inay.

Kaya dali-dali akong kumuha

ng tali, selopeyn,

istik at lata,

nagpaturo ako kay itay,

gagawa na ako ng aking

sariling saranggola.

Kahit hindi man kasingganda

ang gawa ko kaysa sa kanila,

alam ko sa sarili ko,

ang pakiramdam na pinaghihirapan

mong makuha ang isang bagay.

Kasama ko si itay,

magpapalipad na kami

ng gawa kong saranggolang

natapos kagabi,

nakapinta sa aking mukha

ang galak at saya.

Unti-unti kong inaayos ang tali,

paunti-unti lang,

habang tumataas na ang lipad

ng aking saranggola.

Nang kalaunan,

biglang lumakas ang hangin,

halos hindi ko na kayang

hawakan pa,

ngunit hindi ko pa rin binitawan.

"Tay, nasira po ang saranggola ko."

sabay pahid sa luha

ng namumugtong mata.

"Anak, tahan na. Ayos lang yan.

Ganyan talaga ang buhay,

maraming pagsubok ang darating,

mas malakas pa nga

kaysa sa hanging sumira

sa pinaghirapan mo.

Magagawan pa rin 'yan ng paraan,

maaayos pa rin 'yan,

kaya'wag ka nang malungkot.

Anak, ang mahalaga,

hindi mo basta-basta sinusukoan

ang iyong saranggola."

tugon ni itay.