not over you; james mcvey

• F O U R T E E N •

'Courtney? Kom je lunchen?' Ik kijk op van mijn telefoon, waarop ik met Rosa aan het appen was, en knik naar mijn vader, die in de deuropening van mijn slaapkamer staat. Snel zeg ik Rosa gedag, die me meedeelt dat ze me gaat bellen als ik terugkom, en loop naar beneden, waar de tafel al gedekt is.

Het is zondag, en mijn ouders hebben één keer in de zo veel tijd de onbedwingbare behoefte om op zondagmiddag een superuitgebreide lunch te maken. Zoals vandaag dus. In de oven zit een appeltaart, zo te ruiken, en mijn vader staat panini's te maken met het tostiapparaat. Snel ga ik bij mijn moeder aan tafel zitten, en gelijk legt mijn vader een panini op mijn bord, die heerlijk is.

'Ugh, ik ben misselijk.' Zeg ik even later, na mijn vierde panini. 'Oh, kan je dan nog wel appeltaart op?' Zegt mijn moeder. 'Vast niet he?' Mijn vader grijnst. 'Dan mag ik twee stukjes.' 'Appeltaart kan ik altijd eten!' Breng ik ertegenin.

Mijn moeder snijdt drie stukjes uit de taart, en omdat ik nog huiswerk moet maken, neem ik mijn bordje taart mee naar boven. Als ik bovenkom hoor ik mijn telefoon rinkelen. Oh ja, Rosa zou me nog bellen. Snel neem ik op.

'Rosa, je had echt hier moeten zijn, ik heb appeltaart!' Is het eerste dat ik zeg. Ik klem mijn telefoon tussen mijn schouder en oor, zodat ik een hapje van de appeltaart kan eten.

'Eh, ik ben niet Rosa.' Zegt een maar al te bekende stem aan de andere kant van de lijn. Shit, James. Spontaan laat ik mijn taart vallen. Het bordje breekt gelukkig niet, maar maakt wel een hard, rinkelend geluid.

'Fuck, ik liet mijn appeltaart vallen.' Vertrouwd gelach door het speakertje van mijn telefoon. 'Vind je dat grappig, James?' Vraag ik. 'Het klonk gewoon grappig. je bent altijd zo enthousiast over de meest rare dingen.' 'Nou, nu ben ik niet erg enthousiast, want door jou heb ik geen taart meer.' 'Sorry.'

'Maar waarom bel je?' Ik zet mijn telefoon op de luidspreker en leg hem op mijn bureau, terwijl ik mijn, nu platte, stukje appeltaart op het bordje leg, en dat dan leeg boven de prullenbak. Dan zet ik het bordje op mijn bureau, zodat ik het zometeen naar beneden kan brengen.

'Ik weet het niet.' Zegt hij. Ik begin me behoorlijk ongemakkelijk te voelen, zeker na wat er allemaal gebeurd is in Londen, en het gedoe met de appeltaart van net. Ik weet niet wat ik moet zeggen, en James blijkbaar ook niet.

'Dus.' Zeg ik na een stilte. 'Dus,' antwoordt hij. 'Heb je het verder leuk gehad in Londen?' 'Oh, jawel hoor.' 'En hoe was de terugreis?' 'We hadden wat file, maar daar heb ik niet zo veel van gemerkt.' 'En hoe is het met je katten?' 'Goed, denk ik.' Waarom stelt hij me al deze rare vragen?

'En-' 'James.' mijn stem klinkt scherp, scherper dan ik verwacht had. Waarschijnlijk ook scherper dan hij verwacht had, want hij is gelijk stil. 'Heb je weer gedronken?' 'Wat? Nee.' 'Waarom bel je me dan?' Ik probeer niet vervelend over te komen, ik wil het echt weten.

'Vind je het dan... heel vervelend als ik je bel?' James klinkt onzeker. Ik slaak een zucht. 'Ik weet het niet, om eerlijk te zijn.' Er valt weer een stilte. 'Ik moet het maar gewoon zeggen he?' 'Wat?'

'Ik mis je, Courtney.'

---

JOURTNEY AGAIN WHOEOOH

jetblackrosa thanks thanks again😂