not over you; james mcvey

• T W E N T Y •

Het regende. Het was weer zo ver. Ik had mijn trein gemist. De behoefte om naar huis te gaan had ik niet.

Naar Rosa kon ik ook niet, ze was uit met Bradley. Ik had haar net nog gesproken, ik kwam ze tegen. Ze wees me op een klein knus cafeetje, waar ik de tijd kon doden.

Vanwege de slechte verbinding tussen Londen en Worthing reden de treinen niet vaak in het uur. En vanwege het slechte weer was er een kans dat ik niet naar huis kon.

Terwijl ik op weg was naar het café keek ik op Instagram. Ik zag dat Nils een foto van Emmy en mij had geplaatst, met als caption fav girls. Ik glimlachte en likete de foto.

Ik schrok toen er een bekend gezicht op mijn scherm verscheen. James McVey.

"I stare at a picture of you."

Ik zuchtte diep, misschien had ik hem moeten ontvolgen. Misschien had ik niet moeten liegen. In films zie je dat mensen heel gemakkelijk over een break up heen komen.

In de realiteit is het niet zo. De afgelopen tijd heb ik te veel binnen gezeten. Het was ook geen goed plan om nu weg te gaan.

"But I go out."

Toen ik de deur van het kleine café open deed, rinkelde er een belletje. Ik begon te glimlachen. Een fijne sfeer kwam me tegemoet.

Ik nam plaats aan een twee persoonstafel. Er waren wel een tafels voor een persoon, maar ergens voelde dat niet hoed.

"And I sit down, at a table set down for two."

Een van de mensen die er werkte kwam naar me toe en ik bestelde een chocolademelk. Het was niet druk, wat ik ook niet gek vond.

Wie ging er met dit weer er op uit? Courtney Wilson. Ik keek op toen de vrouw me mijm chocolademelk gaf en ik bedankte haar hartelijk.

Voorzichtig nipte ik van de chocolademelk. Dit deed me goed. Het belletje rinkelde weer, maar ik was te druk bezig met te bedenken of ik een tosti moest bestellen.

'Is deze stoel vrij?' Ik herkende de stem maar al te goed. Degene die het vroeg kwam me té bekent voor. Ik twijfelde, als ik ja zou zeggen zou ik alsnog aan een tafel voor één persoon zitten.

Ik knikte en keek op. Recht in de ogen van James. 'Oh mijn god. Courtney? Lindsay, we gaan hier zitten',zei James en ging tegenover me zitten.

'Het is een twee persoons tafel',zei de vrouw, waarschijnlijk Lindsay. 'Ja dus? Pak die stoel en schuif aan',zei James. 'Dat is Lindsay, het is een vriendin van me.'

Ik rolde kort met mijn ogen. Hoe James naar Lindsay keek was anders dan hoe ik naar Nils keek.

In mijn blik zat meer haat, maar dat kwam omdat Nils ooit mijn haar donkerblauw had geverfd.

'Hoe gaat er mee?' James keek me vragend aan en ik knikte. 'Goed, wel goed denk ik',zei ik.

"If you ask me how I'm doin', I would say I'm doing just fine."

Lachend keek James hoe Lindsay een stoel probeerde te pakken en ik nam een slok van mijn chocolademelk.

Lindsay wierp me een dodelijke blik toe en ik keek onverschillig terug. Ik kon er niks aan doen dat James bij mij kwam zitten.

Toen Lindsay eenmaal zat, gaf James haar een kus op haar wang. 'Vrienden hè',zei ik en keek hem aan. Zijn wangen werden lichtjes rood.

"Damn boy, you do it well."

Bijna onhoorbaar zuchtte ik en schudde mijn hoofd.

Niet wetend dat het leven me een tweede kans gunde.

---

EPILOOG INCOMING

Het is nu 5 uur en ik mag pas na half zeven weer trein reizen

Bruh