Marionetë

Fund

Kish qene fundi dhe per ate dite te lodhshme, nje sere angazhimesh, pune pa fund dhe plage qe mezi e lejonin te qendronin ne kembe. Skish shume qe kidh ardhur nga Amerika per pune biznesi. Me kete vend se lidhte me kurregje. Pritja e ores se ikjes ishte per te nje agoni me vete.
Nga vetja kish larguar cdokend, e i ish dhene punes. I njejti egoist, i njejti njeri i ftohte qe kish harruar te donte. Qenie e ftohte qe nuk keronte asnje lloj emocioni ne jeten e tij.
Ish si te jetonte ne ferr. Hadi e kish kaperthyer ne mbreterine e erret e me force denjonte ta leshonte.

Kur gjerat qe duam me shume ne jete largohen prej nesh, atehere mbetet vetem mall. Nje ndjenje qe te ha me dhembe te perpin, kjo i kish ndodhur dhe atij. Kish humbur...ne kuptimin e plote te fjales ,kish humbur.

Vite me pare kish humbur te dashuren e zemres, te vetmen qe e kish dashur me shume se jeten e tij, e pak me vone dhe te voglen Reinë. Kurat jashte shtetit kishin qene vecse nje humbje kohe, ajo nuk ia doli. Te flitej per dhimbje qe e kote. Asnje sja kuptonte ate, ajo ishte pertej universit, pertej qiejve, ia grricte shpirtin ore e minute pa pasur mundesine qe ai te mbrohej.

Kujtonte si te kish ndodhur dje se si e la Marionën e tij te ikte. E la te ndiqte nje rruge tjeter ne te cilen ai nuk ish bashkeudhetar. E la sepse e dinte qe po ti tregonte si qe puna ajo do te hiqte dore nga endrrat e saj, per te qendruar krah tij. Ai kete nuk e donte, nuk donte te ishte pengese per te.

Do e donte ne fshehtesi, gjithmone do e donte, do e ruante me fanatizem si gjene me te shtrenjte qe kish pasur ndonjehere. Ajo ende kujtohej per te, por nuk mund ti pergjigjjej asnje prej mesazheve te saj. Nuk mund te tregoje aq i poshter me te.

"Po me flak per te dyte here?"kishin qene fjalet e saj ne debat e siper.
"Ben mire te shohesh punen tende, e une timen, ishte kendshem per aq sa zgjati, por une nuk ndjej me" kish genjer pa iu dridhur qerpiku.

Nuk ishin te rralla rastet kur kthehej pas ne kohe per te kujtuar te shkuaren dhe fjalet qe ia copetonin shpirtin.

"E si dreqin nuk mund te ndjesh me? Nuk kane si shuhen ndjenjat! Atehere ti nuk me ke dashur, paskam qene kukulla jote qe e terhiqje sa majtas-djathtas. Nuk gjeje dot dicka tjeter per tu marre, duhet te luaje me ndjenjat e mija? Kaq te pavlera paskan qene per ty... Une tu dashe e tere, cdo gje e qenies sime eshte dhe e jotja" ajo kish vazhduar me te sajen e ai duke mos dashur te nderronte mendje per vendimin qe kish marre e kish detyruar te pushonte.
Pa pike mirekuptimi e i pershtjelle ne inat me veten ish treguar i padrejte dhe me te.
Kishte te drejte te perdorte fjalen "flakje", sepse ate kish bere ai. Ate dite, e kish mberthyer per krahu duke e nxjerre jashte shtepie.

Ah, ta shihte dhe njehere! E deshironte me shpirt.
Por thelle e dinte se sqe e mundur, dhe nese ndodhte ai sdo e kish guximin ti fliste. Skish guxim ti kerkonte falje, ta shihte ne sy.

Kish qene nje periudhe kur njeri prane nuk i qe gjendur e ngushellim kish pasur telajot me ngjyrat e tij.
Ishte gati per te celur ekspoziten e rradhes ne Lyon. Franca kish qen opsioni i pare e i fundit jo sepse e njihte mire por dhe prej atij personi qe ndodhej aty. Se kishte ndonje shprese ta shihte, por te shpresonte sqe keq.

Nisej pasneser mbrema, dhe arrinte 2 ore para hapjes se ekspozites, kohen e kishte llogaritur mire. Kishte pasur kohe dhe per te njoftuar ca te njohur.

I mbetej te mbyllte nja dy pune te vogla e te nisej. Keto punet perfshinin te kerkuarit falje familjes se Marionit dhe gjetjen e adreses se saj. Te pakten ta dinte ne cdo rast...

2 dite me vone

-Pierree,me salce apo me djathe makaronat?- kerkoi nga aneksi mendimin e tij.
-Salce,-iu pergjigj ai ndersa merrej me shtrimin e tavolines.

Nese dikush do i shihte se bashkur do te mendonin per ta si cifti me i embel ne bote. Dhe me te drejte ata shkonin shume mire, e vec kesaj Pierre me shume rrinte nga Marion se nga apartamenti i tij.
Ne kishin filluar te ndjenin gje per njeri-tjetrin ate e dinin vec ata.