He is nothing but my boss || H.S.

Chapter 19

''Waarom heb je me nog niet ontslagen na alles? Ook al ken je me een week. Het lijkt er niet echt op dat je me mag.''

Harry gulpt even en maar herstelt zich al snel. Hij krijgt een grijns op z'n gezicht en haalt z'n schouders op. "Ik vind jouw houding wel leuk, een klein beetje. Normaal is elke werknemer onder de indruk van me, maar jij, Nikki, jij houdt er van om me te irriteren. Om me boos te maken en te zorgen dat ik je wil ontslaan. Jij maakt me elke keer gek met je opmerkingen. Vanaf de keer dat je mijn broodje stal en je zo eigenwijs en brutaal was," hij haalt even adem en gaat verder. "Ik wist precies wie je was en ik wou kijken hoe je op me reageerde. En hell, wat was je pittig maar zo sexy. Maar alsnog, als ik de kans had had ik je al wel ontslagen. Maar nee hoor, m'n vader mag je en is dol op je terwijl ik je verafschuw."

Pang. Die deed toch best pijn. Niet dat ik Harry mag maar het is nooit fijn om zoiets te horen .. Maar toch doet het pijn omdat Harry het zegt. Omdat we vandaag zo goed met elkaar omgingen.

"Oh..."

"Dat brengt me op m'n andere punt. M'n vader wilt morgen met je lunchen. Vraag me niet waarom, het waren zijn orders." Harry kijkt op zonder ook maar enkele emotie. Ik knik voorzichtig omdat ik m'n stem niet vertouw. Niet meer.

"Morgen naar z'n kantoor komen, oke? 10 uur precies," voegt Harry en nog aan toe. Ik knik en geef hem geen antwoord.

Ik heb geen enkel idee waarom het me pijn doet dat Harry dat zei. Het is tenslotte Harry maar. Als het Liam nou was... Dan was het een ander verhaal geweest. Maar toch doet het me pijn dat Harry me verafschuwt..

"Nikki?" Harry brengt me uit m'n gedachten en ik kijk hem aan in z'n groene ogen. "Is er iets?"

"N-Nee, natuurlijk niet. I-Ik wil n-naar huis," stotter ik als een klein meisje. Harry kijkt me niet begrijpend aan maar knikt dan.

Als Harry heeft betaalt en de spullen zijn afgeruimd staan we alweer voor z'n moordwapen. Hij geeft me een helm en glimlacht -een echte glimlach- even naar me.

"Moet ik je naar huis brengen? Of wil je nog naar het kantoor voor je auto?" Vraagt Harry als hij de motor op klimt.

"Breng me maar naar het kantoor."

Harry knikt en gaat goed zitten. Ik volg z'n voorbeeld en ga weer achter hem zitten. M'n armen vinden een weg naar z'n middel en vinden elkaar in het midden. Ik pak m'n eigen handen vast en klem me goed vast.

Harry zegt er niets op en start de motor. Ik bijt even op m'n lip om m'n tranen binnen te houden. Waarom ik de tranen heb weet ik niet. Ik heb ze gewoon. Waarschijnlijk door de woorden van Harry.

~*~

Als we weer bij het kantoor aankomen zie ik m'n auto al staan. Ik stap van de motor af en geef Harry de helm.

"I-Ik heb genoten, Harry. Bedankt," zeg ik als ik voor hem sta. Hij haalt z'n schouders op en geeft me een kleine glimlach.

"Het was niets," zegt hij nonchalant, schouder ophalend. "Gewoon een bedankje, voor vrijdag."

Ik knik en draai me dan om. Als ik een paar stappen heb gelopen kijk ik weer om naar Harry. Hij staat nog steeds bij z'n motor en kijkt me aan met z'n groene ogen.

Ik zwaai even en wacht op een reactie. Die ik ook krijg, een simpele knik. Meer niet.

Als ik bij m'n auto aankom en er eindelijk in zit pak ik m'n telefoon om Niall een sms te sturen. Maar voordat ik dat doe check ik zijn sms'je naar mij.

-Ben bij Louis, voor de rest van de week. Donderdag avond ben ik terug. Vergeet vrijdag niet, kusje-

Begrijp me niet verkeerd. Louis is een schat van een jongen met geen enkele gemene bloedcel in z'n lichaam maar ik mis m'n oude beste vriend. Ja, ook in Nederland feestte Niall al minder dan normaal en hij was vaker weg zonder reden. En ik ben blij voor hem dat ie eindelijk een serieuze relatie heeft maar ik mis m'n stapmaatje. De jongen met wie ik uren kon feesten.