He is nothing but my boss || H.S.

Chapter 36

"Je bedoelt dat Harry je heeft geholpen?" Vraagt Niall met grote ogen. Zijn mond is wat open en zijn ogen staan niet begrijpend. Een emotie die zelf ook dag en nacht in mijn gedachten aanwezig is.

Ik knik voorzichtig. "Yes, eerst wist ik niet waarom iemand me zou helpen, zo uit het niets. Want het gebeurt wel vaker, weet je. Hij leek zo...." Ik ben even al mijn woorden kwijt, ook omdat ik niet weet hoe ik het eigenlijk moet zeggen. "Hij leek boos, ja boos. En da-"

"No offense, Nik, maar waarom zou hij je zomaar helpen?" Niall slikt en frummelt wat met zijn handen. Zijn vraag verbaast me maar zet me ook aan het denken. "Voor zo'n hele tijd konden jullie elkaars nek omdraaien en nu, out of nowhere, wilt hij je helpen?"

Niall heeft een punt in zijn vraag. Harry kon me een hele tijd wel vermoorden, als het aan zijn blik en gedrag leek. En geloof me, dat gevoel was wederzijds. Hij was één van de arrogantste, irritantste, gemeenste en onrespectvolste jongens die ik ooit heb leren kennen. Maar ook was hij een van de meest begrijpende, eerlijke, mooiste en liefste jongens die ik heb leren. Iets wat elkaar eigenlijk heel erg tegenspreekt.

Soms werd ik gek van zijn bipolaire gedrag. Het was alsof hij binnen een milliseconde van persoonlijkheid kon veranderen. Zijn arrogante gedrag is soms erg amuserend. Vooral als hij denkt dat alles om hem draait en hij alles kan flikken. Het is leuk om te zien hoe hij mensen aanspreekt met zoveel zelfvertrouwen. Hoe irritant het soms ook zijn, soms is het hilarisch.

Maar zijn lieve persoonlijkheid staat toch echt op nummer één. Dat laat zien dat hij toch niet altijd harteloos is zoals vele mensen denken, inclusief mezelf. Het laat zien dat hij een hart heeft en toch ook vriendelijk kan zijn.

''Ja, oké,'' geef ik dan maar toe. Ik bijt even op mijn lip omdat ik er niet aan wil denken dat Harry iets in zijn schild heeft. ''Maar misschien is hij gewoon veranderd?''

Niall trekt zijn wenkbrauw op. ''Weet je het zeker? Zo, in één avond verandert hij van een irritante lul tot een jongen die jou graag wil helpen?'' Niall schudt zijn hoofd dan. ''I don't think so.''

Ik knik instemmend omdat Niall ergens wel een punt heeft. ''Zal ik hem nog gedag zeggen? Voordat ik naar Liam toe ga?'' Vraag ik dan aan Niall, alhoewel ik al een antwoord heb gekozen voor mezelf.

Mijn blik wendt zich af van Niall omdat ik bijna wel zeker weet dat Niall nee gaat zeggen, zeker als het om Harry gaat. Op een gegeven moment was het zo erg, als ik over Harry sprak, dat Niall me vertelde dat hij niets over Harry wou horen.

"Nee, je moet eigenlijk zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven," zegt Niall streng waardoor ik even schrik. Als ik in zijn ogen kijk zie ik dat er meerdere emoties in zijn ogen te zien zijn. Angst, woede en pijn. Waarom hij die emoties voelt, of waarom ik ze zie, weet ik niet. 

''Wat heb jij de laatste tijd?'' Vraag ik hem dan. Dit is niet de eerste keer dat hij zich zo raar gedraagt. Niall kijkt weg en zucht dan. ''Je gedraagt je de hele tijd al heel raar, zeker als ik Harry zijn naam noem. Is er iets tussen jullie gebeurd?'' 

Ik zie hoe Niall slikt. Hij begint met zijn handen te spelen, iets wat hij altijd doet als hij nerveus wordt. Er is wat ik niet weet, er moet iets gebeurd zijn tussen die twee. 

''Uh nee? Waarom denk je dat? Ik mag hem gewoon niet zo,'' zegt Niall dan wat zachter. Zijn stem begon te trillen, wat betekent dat hij iets verbergd. 

Voor nu laat ik het erbij zitten omdat ik geen zin heb in nog meer ruzie tussen ons. De laatstse tijd ging het zo goed. Tot ik Harry zijn naam noemde dan. En het zelfde geldt voor Harry. Hij gedroeg zich ook raar als ik iets vertelde over Niall. 

''Dan stuur ik hem wel een sms,'' zeg ik meer tegen mezelf dan tegen Niall. Zonder op een antwoord te wachten sta ik op en loop richting mijn eigen kamer. Ook omdat ik nog steeds mijn tas moet pakken. Morgen vertrek ik en ik ben zo nerveus als de pest.