He is nothing but my boss || H.S.

Chapter 26

* BELANGRIJKE AUTHORS NOTE AAN HET EINDE *

''Oke dan, dit wordt een lang verhaal.''

Liam kijkt me even aan en schudt z'n hoofd. ''Weet je wat? Je hoeft het me niet te vertellen, nog niet.. Het interesseert me niet zoveel wat je hebt gedaan in het verleden, lieverd. Want het gaat me om de persoon die je nu bent. Niet om de persoon die je toen was.''

Alweer geef ik Liam een kleine glimlach en laat het erbij. Hij heeft gelijk. Het doet er niet toe wie je toen was, het gaat erom wie je nu bent. Mensen kunnen veranderen, zoals ik. Hun leven verbeteren omdat ze er niet blij mee waren. En dat is precies wat ik heb gedaan. En ik zou voor geen goud terug gaan naar de tijd waar ik dagelijks aan de drank en drugs zat.

Toen ik 15 was, toen was het cool. Althans dat dacht ik. Dat werd mij verteld. En ik geloofde het. Waarom? Mijn vrienden deden het, dus moest het wel cool zijn. Maar dat was het niet. Het is ver van cool.

Ik heb ongeveer een jaar aan de drugs gezeten. Natuurlijk deed ik het af en toe wel is nadat ik echt gestopt was. Ik deed het toen alleen omdat ik dan mee deed met m'n vrienden omdat we een feestje hadden. Maar wat ik niet meer deed was spijbelen om een jointje te roken of cocaine te snuiven. Dat was voor mij verleden tijd. Want m'n gezondheid ging er niet alleen op achter uit, maar ook de band tussen Zayn, m'n moeder en mij.

De enige echte vriend die ik had was Niall. Niall wist dat ik aan de drugs was en wou dolgraag dat ik stopte. Ja, hij deed soms mee maar hij kon makkelijk zonder. Integendeel tot mij. Toen ik echt 'verslaafd' was, moest ik elke dag drugs hebben want anders draaide ik door. Ik deed er de gekste dingen voor. Ik stal, ik sloeg mensen in elkaar en had zelfs seks voor drugs. Allemaal verkeerde dingen en als ik de kans had, dan had ik alles anders gedaan.

Maar dat was het niet alleen. Toen ik echt was gestopt zeiden m'n vrienden dat we geen vrienden meer konden zijn. Ik was 16 toen der tijd, dus vrienden waren voor mij een groot deel van m'n leven. Dat was de reden dat ik af en toe nog wel is mee deed als er drugs was. M'n vrienden waren belangrijker dan school, voor mij. School interesseerde me eigenlijk niet zoveel. Mijn moeder was ook goed terecht gekomen ondanks dat ze 16 was en een kind had. Waarom zou het mij niet lukken? Ik had ook gewoon geen zin om m'n best te doen voor school. Want wanneer je goede cijfers had, dan was je een nerd en werd je gepest. Iets wat ik vreesde. Ik wilde erbij horen dus deed ik mee. Misschien wilde ik er iets te graag bij horen.

Toen ik in het laatste jaar van m'n school kwam, was ik opeens alleen, naast Niall dan. Mijn vrienden waren weg, als in verdwenen. De een was verhuisd, de ander was opgenomen, de ander zat in een kliniek, een ander moest naar een andere school en er was zelfs iemand die zich in coma had gezopen. Er was niets meer over van onze vriendengroep. Ondanks dat het geen echte perfecte vrienden waren miste ik ze ontzettend. Zij waren toch wel degene die mij opvingen als ik het zwaar had. Of als ik iemand nodig had, dan stonden zij altijd achter me, welke keuze ik ook nam -behalve dan die van het stoppen van drugs.

Toen zij waren verdwenen merkte ik pas hoe erg ik was veranderd nadat ik voor mezelf was opgekomen, nadat ik jaren lang was gepest puur omdat ik was geadopteerd. Van ooit een braaf meisje dat haar huiswerk deed en leerde voor toetsen was ik veranderd naar een meisje dat rookte, blowde, seks had en haar toekomst aan het verknallen was. Ik was veranderd in iemand die ik in mijn jongere jaren verafschuwde. Iets waar mijn moeder me voor had gewaarschuwd.

Toen ik nog een paar maanden had voor mijn eindexamen, en voordat ik 17 werd, dacht ik dat ik de knop had omgedraaid en werkelijk kon veranderen. Maar ook dat viel weer in duigen toen mijn vader, na 16 jaar, opeens op de stoep stond en me vertelde dat hij me miste en me verder wou zien opgroeien. Maar dat was niet het ergste. Het ergste was dat mijn moeder hem in bescherming nam, en tegen mij zei dat ik hem een kans moest geven, want iedereen verdiende een tweede kans. Maar zo zag ik het niet. Na 16 jaar wou hij zijn dochter zien en hij dacht dat alles weer goed was.