He is nothing but my boss || H.S.

Chapter 33

Er zijn al snel wat dagen voorbij gevolgen. De tijd ging sneller dan ik had gehoopt, want ik wou nog zoveel dingen doen. En daar was nadenken iets van. Niet nadenken over wat ik morgen aan moet naar mijn werk, maar het nadenken over hoe alles nu verder moet. 

De ruzie van Harry en mij zit nog steeds vers in mijn geheugen en mijn gedachte gaat er elke keer weer heen. De pijn in zijn ogen nadat ik vertelde over zijn moeder was onbeschrijfelijk. Ondanks dat hij zich vrij groot hield, zag je dat hij langzaam vanbinnen dood ging. 

Maar dat is begrijpelijk, het is wel zijn moeder waar we het over hebben -niet zo maar een random persoon. Ik snapte zijn pijn, deels omdat ik weet hoe het is om opmerkingen van je moeder naar je hoofd gesmeten te krijgen -ook al is het op een andere manier. De pijn snapte ik wel. 

Misschien had ik het subtieler moeten zeggen. Nee, ik had het gewoon subtieler moeten zeggen. Geen wonder dat hij boos is. Ergens begrijp ik zijn woede wel, maar toch hoop ik dat de woede wel een beetje is weggewaaid. Ooit zal ik weer tegen hem moeten praten. 

En die dag is vandaag. Na het aan Jaimy gevraagd te hebben, om er zeker van te zijn, moet ik dus aan Harry vragen of ik vrij mag hebben, als ik met Liam meega. Wat ik dus tegen hem heb gezegd, waar hij heel blij mee was. Hij heeft me toen heel wat verteld over zijn familie. 

Liam had er veel zin in, ik natuurlijk ook. Maar toch ben ik bang voor wat ze vinden. Liam zei dat ik er niet zoveel aan moest denken, dat alles wel goed zou komen zo lang ik ook maar positief zou denken. Dus dat beloofde ik aan Liam, ik zou positief denken voor hem en mezelf. 

Niet dat dat heel moeilijk is als ik Liam aan mijn zijde heb, de gedachte zal er toch wel altijd zijn -of ik het wil of niet. Zij weten mijn verleden misschien niet, maar ik weet het wel. En dat is al genoeg om te denken aan wat er kan gebeuren als ze iets weten van mijn verleden. 

Zenuwachtig sta ik op van mijn werkplek, omdat ik toch ooit naar Harry moet gaan en hem moet vragen of ik met Liam mee mag. En beter te vroeg dan te laat. Dus hopen dat Harry het ook toe laat. 

Als ik mijn deur open heb gedaan loop in vol goede moed richting het kantoor van Harry. Jaimy had gelukkig al doorgegeven dat ik kwam. Wel met een reden voor werk, want anders zou hij me waarschijnlijk niet binnenlaten. Niet dat ik kom voor vragen over het werk, maar ik heb een vraag, of ik met Liam mee mag, en een mededeling, dat het me spijt van ik had gezegd. 

Na de trap opgelopen te zijn, ben ik eindelijk aangekomen bij Harry zijn kantoor. Door de ramen zie ik Harry aan zijn bureau zitten, met een kop -waarschijnlijk thee, voor zichzelf terwijl hij uit het raam kijkt. Alsof hij heel erg aan het nadenken is. 

Zonder te kloppen loop ik zijn kantoor binnen. Harry draait zich naar mij toe en het valt me gelijk op dat zijn ogen rood zijn, alsof hij heeft gehuild. Mijn gedachte wordt bevestigd als ik zie dat er op zijn wangen opgedroogde tranen zitten, of in ieder geval dat zijn wangen glimmen. (gif on the side)

Harry zegt niets van mijn aanwezigheid maar kijkt gelijk weg, naar beneden alsof hij zich schaamt. Ik denk niet na en loop richting Harry. Misschien is het geen handige zet die ik nu ga doen, maar zo te zien kan Harry ook wel iemand gebruiken. 

Als ik bij hem sta kijkt hij me aan, met pijn in zijn ogen. En voordat ik het weet heeft hij zijn armen om me heen geslagen en begint hij zacht te snikken. Langzaam sla ik mijn armen om Harry zijn middel en trek hem tegen me aan en laat hem snikken in mijn shirt. 

Deze Harry heb ik nog nooit gezien, en ik geniet er niet van. Dit is een Harry die niemand wil kennen. De Harry die een grote mond terug heeft en sarcastische grappen heeft is de Harry waar ik dol op ben. Maar Harry is ook maar een mens, hij heeft ook gevoelens en af en toe moet je die uiten.