Polaroid × Camren

XXV

- I jak? Podoba ci się? - pytam cicho, kiedy dziewczyna wierci się przez chwilę, układając głowę na moim mostku i wtulając w niego policzek.

Uśmiecham się lekko i odprężam, leżąc na niewielkim kocu, który rozłożyłam dla nas, żebyśmy mogły spokojnie i tym razem bardziej prywatnie spędzić czas w parku obok szpitala dziewczyny. Wiem, że to cholernie nieodpowiedzialne z mojej strony, by uprowadzać pacjentkę i zabierać ją w środku nocy do parku, ale... W końcu to nie pierwsza głupia rzecz, jaką robię dla tej ślicznotki.

Muszę przyznać, że nie poznaję samej siebie. Jeszcze jakiś czas temu, gdyby ktoś powiedział mi, że stracę kompletnie głowę dla kogoś, kogo nie znam, wyśmiałabym go. Tymczasem... To prawda. Ta kobieta sprawiła, że oszalałam.

No ale, to chyba jest właśnie ta dziwna moc, którą posiada każda kobieta. Czasami jedno jej spojrzenie potrafi rzucić cię na kolana. Czasami jednym słowem może owinąć sobie ciebie wokół palca. Czasami, tak jak w moim przypadku, wystarczy chwila nieuwagi, a ona tobą zawładnie w taki sposób, że nim się obejrzysz, stanie się dla ciebie czymś w rodzaju czasu, którego wiecznie ci brakuje i którego chciałbyś mieć jak najwięcej.

Bardzo delikatnie wplatam palce we włosy dziewczyny i powoli je przeczesuje, wciąż nie mogąc oderwać wzroku od jej nieskazitelnej jak dla mnie twarzy, oświeconej jedynie przez światło księżyca. Niebo jest niesamowicie piękne tej nocy. Nie ma na nim ani jednej chmury, a gwiazdy pokryły niemal całą jego powierzchnię, tworząc tysiące najróżniejszych konstelacji.

Ale chociaż ty nazwałbyś to czymś majestatycznym, dla mnie był to jedynie nieznaczący szczegół, na który nie zwracałam uwagi nawet przez sekundę. Miałam gdzieś to, co mnie otaczało, ponieważ tak naprawdę tej nocy dla mnie widoczna była tylko jedna gwiazda. Ta której głowa spoczywała na mojej piersi, a ramiona otaczały talię, zamykając ją w czułym uścisku.

Tej nocy słowa nie były nam potrzebne.

Tej nocy obie byłyśmy niemowami.