Carrying The Billionaire's Baby (Book Two)

Chapter Thirty Three

Chapter Thirty Three

Bagay

[A/N: Annyeonghaseyo guyseu :) Waaahhh! I'm sorry kung ngayon lang ako nakapag-update. Sorry po talaga. Sobrang busy ko lang po talaga ngayon. As in wala na kong halos oras sa Wattpad ko huhu. Namiss ko kayo ng sobra. I know iyong iba baka nagsawa na kahihintay, I understand. Thank you for those who still patiently waiting for the update. Salamat po :) Sorry for keeping you waiting. Thank you. Sorry ulit. But I promise next week ay madali na ang aking update. Sana po ay maunawaan niyo. Sana makapaghintay pa kayo. Marami pong salamat :) I love you guyseu <3 Enjoy reading po :)]

***

Nagising ako kinabukasan na wala na si Lucian sa tabi ko. I've already expected it kaya parang wala na rin sakin. Hindi na bago sakin ang bagay na iyon. Nasanay na ko na ganoon. Gigising sa umaga na wala na si Lucian sa tabi ko at hindi siya makikita buong araw. Malungkot oo, pero dapat unawain ko.

Tatayo na sana ako sa pagkakaupo sa kama nang biglang pumasok si Lucian sa kwarto na may bitbit na tray na naglalaman ng mga pagkain. Nagulat ako nang makita siya. Kumalabog ang puso ko sa gulat nang makita siya. Anong ginagawa ni Lucian dito? Hindi ba siya pumasok?

Ngumiti siya nang makita ako. Napakurap ako dahil pakiramdam ko ay namamalikmata lamang ako pero nasa harapan ko pa rin siya. Nandito nga siya? Anong...anong ginagawa niya rito?

Lumapit siya kaya nasisiguro kong narito nga siya kasi ayan na naman ang puso kong nagwawala na makita siya at nasa malapit siya. “Good morning,” malambing na bati niya sakin. I miss him like that in the morning. His greetings that makes my heart beat crazily for him.

Ngumiti rin ako sa kanya. Ayokong isipin niya na hindi kami okay kaya niya ginagawa ang mga ito sakin. Ayokong dahil lang may nasabi ako sa kanya kagabi ay gagawin niya ang mga ito. Ayos naman talaga kami kaya no need for this.

“Good morning,” bati ko rin pabalik. Ayos naman talaga kaming dalawa kaya maayos din ang pakikitungo ko sa kanya. Hindi naman porket nagtatampo ako ay hindi ko na siya papansinin at tatratuhin ko na agad siya ng hindi maayos. Ayoko ng bumalik kami sa dating tunguhan naming dalawa. Iyon ang huling bagay na gusto kong maging tunguhan naming dalawa. Ginagawa ko na lahat para intindihin siya.

Lumapit siya. “Bakit hindi ka pa pumapasok?” tanong ko sa kanya. Naninibago ako na makita siya sa umaga... Yes. I miss him so much... but he should have done this... before I confessed to him... kasi hindi ko lang na-a-appreciate at mas lalo lang akong nasasaktan. He made an effort dahil nasabi ko sa kanyang nasasaktan ako. What if hindi ako nagsalita sa kanya, hindi niya gagawin ang bagay na ito. 

Nilagay niya ang hinanda niyang breakfast in bed sakin. “Hindi ako papasok,” sabi niya dahilan para mangunot ang noo ko. “Anong hindi ka papasok? Bakit hindi ka papasok?” tanong ko. Bakit sasabihin niya sakin ngayon na hindi siya papasok samantalang lagi siyang umaalis dahil marami siyang inaasikaso.

Bumuntong hininga siya. “Eat,” sabi niya. Tinignan ko lang siya. Hindi siya nakatingin sakin. Halatang iniiwasan niya ang topic.

“Bakit hindi ka papasok? Hindi mo kailangang gawin ito…” sabi ko sa kanya. Hindi niya kailangang gawin ito kung gusto niyang bumawi. I don't want him to do this because he's guilty. Or he thinks I am mad at him. Hindi magugustuhan ng konsensya ko na hindi siya papasok at mahihirapan siya sa trabahong maiiwan niya sa opisina.