Ephemeral|✓

Chapter 3

Chapter 3
_________

"Chief will surely kill us." They all looked at each other disappointedly before blindfolding me again. Dinala nila akong muli palabas at isinakay sa sasakyan.

Tahimik ang lahat habang nasa biyahe. Tanging ang tunog lang ng makina at ang kanilang paghinga ang naririnig ko. Kulang na lang ay marinig ko na rin ang tibok ng puso ko. Pakiramdam ko ay mahihimatay ako anumang oras.

Matapos ang ilang minuto, inalis na nila ang piring ko. Tinitigan ako ng seryoso ng isa sa kanila at nagsalita. "You never saw us, never heard of us, and you will never tell anyone about us. If you do, you're dead, and anyone important for you will be."

Takot akong tumango bilang tugon at umiwas ng tingin. "We should probably knock her out," suhestiyon ng isa sa kanila. I frantically looked at him and shook my head. "Don't worry, you won't die. We don't kill the innocent."

Huli na ang lahat bago ako makasagot. May itinurok sa akin ang isa sa kanila, hanggang sa unti-unti na 'kong nanghina at nawalan ng malay.

--

"Azi? Oh my God, gising ka na!" Iyan ang una kong narinig nang bumalik na ang ulirat ko. Wala masyado akong matandaan kung bakit ako nakahiga ngayon sa clinic. Nahimatay ba 'ko?

"Anong n-nangyari?" Hindi ko inaasahan na nanghihina ang boses ko nang magsalita ako. "We saw you passed out at the backyard of the venue. Ang tagal kitang hinanap, at saka ang hirap mong hanapin kasi walang ilaw," usal ni Ava at napahilamos ng mukha. "Sorry, I made you worry," paumanhin ko at umiwas ng tingin.

Slowly, everything came back to mind. Ang pagkidnap sa akin ng mga nakamaskarang tao, ang pagdadala nina Ethan sa akin sa isang lugar na parang basement, at ang pagturok nila ng pampatulog sa akin.

I was about to tell everythint to Ava, but then what they told me also sunk in.

Oras na sabihin ko ito kung kanino, madadamay pa sila. Mas mabuti nang magpanggap ako na walang ibang nangyari, sa gayon ay wala nang madamay na iba. Isa pa, hindi naman yata nila talaga ako target. They also don't kill the innocent⏤ well, I hope that's true. I also don't want to worry anyone, especially Ava. Masyado na siyang maraming nagawa para sa akin.

Wait, if they kill.. ibig sabihin noon ay nakausap ako ng mga serial killer?

Agad akong namutla dahil sa naisip. They held me with their hands, which they also used to kill people. I was with people who kill their same kind. That thought instantly made me shiver.

"Hey? Are you alright? You're pale," alalang tanong ni Ava. "Yeah, I'm fine. Can I.. hug you?" tanong ko. Hindi na siya tumugon at basta na lang akong niyakap. Ang takot na nararamdaman ko ay panandaliang nawala, kahit sa saglit lang na iyon.

--

Dumating na ang doktor at sinabing pwede na 'kong makauwi. Tapos na rin pala ang ball dahil dalawang oras at kalahating minuto akong tulog. Nanghihina akong umuwi ng bahay kasama si Ava, at ngayo'y kasalukuyang nakahiga sa kama.

The light from the moon outside my window shines gloriously, as if it is helping me calm down. I unconsciously smiled and firmly closed my eyes, not knowing a tear escaped my eye. "I really need your hug too, Mama.." mahinang usal ko at hinayaang tumulo ang mga luha ko.

The unlucky events that happened made me finally breakdown.  

Sobrang hirap iproseso ng mga nangyari ngayong araw. Bakit ba ang malas ko yata ngayong buwan? Pakiramdam ko ay hindi ko na makakayanan kung may kasunod pa ang mga ito. Ang tanging nagbibigay ng lakas sa akin ay si Ava, at ang iba ko pang kaibigan na handang tumulong sa akin tuwing may problema ako.

Napag-isipan kong huwag na muli itong pagtuunan ng atensiyon at ibaling na lang ang isip sa mas mahalagang bagay. If I stay in that moment instead of forgetting it, things will only get hard if I try and decide to forget.

Nahinto ako sa pagmumuni-muni nang biglang tumunog ang cellphone ko. It's a notification from an app I downloaded a week ago. I posted a form there where people can request for me to tutor them. Agad nawala ang mga iniisip ko dahil sa nagsend ng request.

I released a form where people can easily request to me if they want me to tutor their children. Isa pa, makakakuha ako ng extra income kung gagawin ko ito. Hindi ako pwedeng umasa kay Tita Gracie, ang kapatid ng tatay ko na siyang pinapadalhan din bawat buwan ng pantustos sa araw-araw. Minsan ay sumosobra pa ang padala niya, pero ayaw ko namang umasa sa kaniya.

Hindi alam ni Tita na magsisimula ako ng pagtututor. Siguradong kapag nalaman niya ito, pipilitin niya akong ihinto iyon at hayaan na lang siyang magpadala. Minsan na 'kong nagpaalam kay Tita dati kung pwede ba 'kong kumuha ng part-time job, pero pinigilan niya lang ako.

Olivia Denise sent a request to you.

I looked at the details of her request and found out that she wants me to tutor a her kid in kindergarten. "Nice. I'm good in dealing with kids," wika ko sa sarili at nahiga habang nagt-type.

Olivia Denise Forbes
9:29 pm

Azaleah:

Good evening, Ma'am Olivia. Thank you for requesting to me :) When do you want me to start?
Sent

-------
heartalicien