Ephemeral|✓

Chapter 16: A Glimpse Of The Past

Unedited Chapter

Chapter 16: A Glimpse Of The Past

Naglalakad ako sa pasilyo upang magpunta na sa huli kong klase pero sa kasamaang palad, biglang may nakabunggo sa akin at nahulog ang mga papel na hawak ko.

May tumulong sa aking lalaki. Others just ignored me but he helped me. It also looked like he's..

Ah! He's the famous heartthrob of the campus. At, sa minalas-malas ko pa nga, siya ang tumulong sa akin. Now, those girls are looking intensely at me. The heck? Si kuyang famous ang tumulong sa akin na hindi ko na matandaan ang pangalan ang may kasalanan. Siya ang tumulong sa akin. Humingi ba ako ng tulong?

"Here." he handed me some of the papers. Nang nakita na niya ang mukha ko, he froze for a while. Napalunok siya at biglang yumuko. "U-uh, I'm sorry." he said and walked away. Weird.

I just ignored that awkward move and continued to walk outside. Gusto ko na talagang umuwi, at hindi ko alam kung bakit sabik na sabik na akong umuwi ngayon.

Medyo malayo pa ang lalakarin ko. Marami pang estudyante na nasa labas. Ang iba ay nag-aaral, nagkukwentuhan at nagtatawanan.

Nagulat nalang ako nang tumunog bigla ang phone ko. May tumatawag pala, and it's Ryder.

"Hello?"

[Azaleah, for fuck's sake. What building are you right no--]

I heard background noises. He's talking to a guy.

[Ryder, tang ina. Hindi n'ya nakita.]

[Yeah, I believe you, pero paano 'pag bigla nalang n'yang naalala?! Shit happens, oka--]

[Takte, naririnig 'ata tayong dalawa, shit. Ang ingay mong bakla ka.]

Someone cleared his throat and I think it's Ryder again.

[S-sorry. Uhm, h-hindi lang maayos 'yung line mo. Anyway, susunduin na kita d'yan mamaya.]

[Oh, hell no. Iiwan mo 'ko dito? Tang ina 'wag ganyan, Ryds-babes!]

[See yah!]

He ended the call. Kumunot ang noo ko. Sinong kasama niya? Gosh, nakakabingi na 'yung mura n'un.

Suddenly, may naisip ako. Susunduin niya ako? I think I should ask him kung papaano niya nalaman kung anong university ako napasok.

--

Class ended.

I waited for a couple of minutes at maya-maya pa ay dumating na siya.

Bumusina siya at umalis sa kinauupuan niya. He walked towards me and hugged me. I froze in my position and let him hug me. Mabuti nalang at wala na masyadong tao rito sa school. Mangilan-ilan lamang ang estudyante, and iba't ay tumitingin sa aking dalawa. Pakialam ko sa inyo.

Bumilis na naman ang tibok ng puso ko at nang bumalik na ako sa katinuan, tinapik ko siya. "H-hey. Chill, anong nangyari sa'yo at bigla-bigla kang nangyayakap?" natatawa kong tanong to lighten up the mood. Napakamot siya sa batok at natatawa ring tumingin sa akin.

"Nothing, sorry. I just missed you." he replied. Ngumiti siya ng matamis sa akin. Binatukan ko siya. Hindi ako sanay sa kaniya! "Kaninang umaga lang tayo nagkita! Wala pa ngang isang buong araw." puna ko sa pag-iinarte niya.

"But every second without you feels like forever." sambit niya. Napatitig ako sa kaniya at natauhan muli. "Aish! 'Wag ka nang bumanat ng ganyan kas--" pinutol niya ang sinasabi ko. "'Wag akong bumanat ng gan'un kasi kinikilig ka? Sanay na ako. Kaya masanay ka rin." saad pa niya at kumindat. Sinamaan ko siya ng tingin. He lifted up both of his hands as a sign of surrendering.

"Okay, okay." nakangiti niyang sabi. "Aish! Tayo na nga! Gusto ko nang umuwi." paalala ko. His face lightened. "T-tayo na?" he asked. I was taken aback. "Just kidding. Alam kong iba ang ibig sabihin mo n'un. I will wait until you graduate." he said and winked again. Napakamot ako ng ulo. Damn!

Pinagbuksan niya ako ng pintuan at siya naman ang pumasok. He started the engine and we made our way to my house. Habang nasa byahe, I decided to ask him what I want to ask kanina pa.

"Uh, Ryder.. I wanted to know how you knew where I am studying." deretsong tanong ko sa kaniya. Biglang huminto at maya-maya'y bumagal ang andar ng kotse. I think I startled him with my question. He took a quick look at me and looked at the road again.

"I knew it from my friend, which I think you heard at the phone call." sagot niya sa akin. "Pagpasensyahan mo na siya, sadyang may sayad ang lalaking 'yun." natatawa pa niyang dagdag. Napatango na lamang ako. I shoudn't have thought of him lying to me. I knew he knew it from his friend. I shouldn't have doubted him.

"How's your day, anyway? I missed you." biglang sambit niya. Napalunok ako. I felt my heart beated faster. "Uh, yeah, all fine. Nothing special though." tipid kong sagot. I don't know what to reply to him. "Aww.. Akala ko namiss mo ako." paawa pa niyang saad. Tinaasan ko siya ng kilay. "Fine.. Namiss din kita. Happy?" natatawa kong sagot. "Yeah, you made my day. 'Di lang ngayon, palagi naman." sabi niya at tinawanan ako. I think, for him, it's easy for him to say these things. Hindi ba niya alam na kinikilig na ako dito?!

"Oh, chill. 'Wag kang kiligin. Panimula palang 'yun." pagbibiro niya. Tinaasan ko lamang siya ng kilay. Napatitig ako sa mata niya, at biglang naging pamilyar ito sa aking paningin. Tila nakita ko na dati pa ang mga mata niya. Kasi totoo naman! Parang nakita ko na talaga. Napailing na lamang ako. "Whatever." tipid na sagot ko sa kaniya. I suddenly recalled something. He looked like.. Gosh! Bakit ba nag-iisip ako ng ganito.

"Are you alright? Parang may malalim kang iniisip." puna niya sa akin. I know and I'm aware with that. Halata naman eh.

"I just remembered something. Parang namumukhaan talaga kita. Your eyes, they're familliar. Nagkita na ba tayo noon?" tanong ko sa kaniya. Kita kong napalunok siya. "S-sorry if I'm asking this, naweweirduhan lang talaga ako." paumanhin ko. Natawa na lamang siya at kinamot ang batok, matapos ay mukhang may bumabagabag sa kaniya.

Hindi ko na lamang ito pinansin.

--

Tahimik ang buong biyahe namin, at biglang tumugtog sa radyo ang isa sa mga paborito kong kanta.

I listened to it and looked outside the window. I really am sure that he's familliar.

I felt like, he changed.

I am being surrounded by mysteries.

Nakinig ako sa kanta. Dinama ang bawat linya nito. Suddenly, I remembered the guy that danced with me that night. Where he kidnapped me, but mistaken me to be the victim.

I know he might be a criminal, but why judge him so quickly?

I felt so comfortable with his hug that night, his stare at me under that mask is intense, like he wanted to know me more, like he wanted to be closer to me. I wanted to know him, and I know this is a dumb thought, but I have this deep feeling that...

..he'd be a big part of my life.

Paano kung..

Siya 'yun?

----------------
heartalicien