Sen Geldin Bahar Geldi - Mevsim Serisi 2 (Kitap oldu)

3. Bölüm

3. Bölüm

"Senin için elimden gelen her şeyi yapacağımı biliyorsun." derken güven veren bir şekilde gülümsemişti.

"Aslında söze nereden başlayacağımı bile bilmiyorum. Benim için hayat memat meselesi."

"Bir sorun mu var?"

"Sorun? Sence son günlerde bende bundan başka bir şey var mı?" derken acıyla gülümsemişti.

"İyi düşünmelisin Cemal Usta."

"İyi de düşündüm, kötü de, acı da, hasretlikte... Anlayacağın hiçbir şey derdimin çaresi olmadı. Beni daha iyi anlaman için sana birkaç şeyden bahsedeceğim."

Oturduğu yerde nedensiz bir huzursuzlukla kaplanmış olsa da, karşısındaki adamın konuşmasını teşvik etmek için güven verir bir şekilde bakmıştı.

"Ben ve Esme birbirinden hiç haz etmeyen iki ailenin ferdiydik. Daha ilk görüşte birbirimize vurulduk. Ne ben ailemi ne de o kendi ailesini ikna edemedi. Olaylar öyle bir hal aldı ki, ailelerimiz birbirine daha da bilendi. İkimiz içinde hiç çıkar yol bırakmadılar. Sonunda karar verdik ve ailelerimizi ardımızda bırakıp, kaçtık. Vakit kaybetmeden de evlendik. Bizi buldular ve hiç rahat bırakmadılar. Neyse ki ayrılmamıza neden olmadılar.” dedikten sonra o günleri tekrar hatırlıyormuş gibi dalgınlaşmıştı.

“Cemal Usta iyi misin?”

“Affedersin oğlum. Dalmışım.” deyip tekrar başlamıştı konuşmaya. “Nereye iş için başvursam kapı duvar oldu. Her ikimizin ailesi de şehrin tanınanıydı. Bu yüzden de iş bulamayacağımızı anlayınca buraya göçtük. Tabi ailelerimiz yine bizi bulmuştu. Neyse ki, buralarda güçleri iş almamı engelleyemedi. Hiçbir şey kolay olmadı. Yıllarca yokluk çektik ama birlikteydik önemli olan buydu. Ben ne iş olursa olsun yaptım. Hiç bir şeye yüksünmedim. Esmem bir gün şuyum yok demedi. Halbuki öylesine lükse alışkındı ki... Seneler birbirini kovalarken, bizim sevgimizden gram eksilme olmadı. Bu da ailemizi daha da sinirlendirdi. Onlar bizim vazgeçeceğimize o kadar emindi ki...” derken acı bir gülümsemeyle kaplanmıştı yüzü. 

“Ama vazgeçen onlar oldu. Bizi tamamen hayatlarından çıkardılar. Sonrası ikimiz içinde daha güzeldi. Hayal gibi günler yaşadık. Sonrasında karım, kızımla beni tek başına bırakıp, ebediyete gitti." dediği anda acıyla iç çekmiş ve elini kalbinin üzerine getirmişti. Derin derin nefes alıp verirken, gözünden bir iki damla süzülmüştü.

"Kendini iyi hissetmiyorsan devam etme."

Açtığı gözlerini genç adama yöneltmişti. "Başka şansım yok evlat. Ayaz gelmeden bu konunun bitmesini istiyorum."

"Onu sen mi gönderdin?"

"Evet. Konuşacaklarımızı duymasını istemedim."

Karşısındaki adama merakla bakarken, tekrar konuşmaya başlamasıyla dikkatle dinlemeye başlamıştı.

"Karımı mezara koyduğum gün, benim için hayatın bitişi gibiydi. Kızım olmasa bu kadar sene bile dayanamazdım.”

“Çok zorlanmış olmalısın.” derken anladığını belirtir şekilde bakıyordu.

“Her şey çok zordu. Kızımla yalnız kalmıştık. Diyeceksin hadi kızın ailesi bunu yaptı, seninkiler neden? Babam çok otoriter bir adamdı. Sözünden dönmek ona yapılan büyük bir ayıptı. Bunu kabul etmek onun için ölümdü. O da beni kaybetmeyi göze aldı. Benim gibi bir evlatları olduğunu unuttular. Kulağa çok acımasızca geliyor ama gerçek bu. Belki annem hayatta olsaydı, her şey çok başka olurdu..." dediği anda acıyla yutkunmuştu.