Sen Geldin Bahar Geldi - Mevsim Serisi 2 (Kitap oldu)

6. Bölüm

6. Bölüm

“Geldin mi kızım?”

“Geldim babam. Nasılsın?”

“Ben iyiyim güzel gözlüm. Sen nasılsın ondan haber ver.”

“İyiyim… Çok değişik hissediyorum. Onlar çok iyi baba. Sence bu yaptığımız doğru mu?” deyip sıkıntıyla babasına yaklaşmıştı.

“Öyle olmasını umuyorum yavrum.” derken göğsüne yatan kızının saçlarını sevgiyle okşuyordu.

“Keşke sen hep yanımda olsan.” deyip içindeki tüm hüznün boğazına düğümlenmesiyle kalakalmıştı. Babasının durumu böyleyken güzel şeylerin içinde olmak vicdanını rahat bırakmıyordu. Bu da üzüntüsünü daha da artırıyordu. “Özür dilerim baba.”

“Ne için yavrum?”

“Senin bu anlarında yalnız bıraktığım için.”

Onun nasıl bir karmaşayla boğuştuğunu çok iyi anlıyordu. Kızı hayatta kendinden başka kimsesi olmayan küçük bir melekti. Hayatına yeni insanların girmesi onun için çok büyük değişikliklerdi. Bu da her zaman istediği şeydi. Şimdi bu insanların gerçekten güvenebileceği ender kişiler olduğunun bilinciyle rahattı. Bu yüzden de kızının onlarla çabucak kaynaşması için gerekirse son günlerini onsuz geçirmeye razıydı. Yeter ki gözünün nuru iyi olsundu.

“Yavrum kendini üzme… Yeni bir hayata başlayacaksın ve her şey senin için güzel olacak. Merak etme hayatım, sen iyi oldukça ben iyiyim. Bu yüzden hep gül ve mutlu ol.” deyip kollarındaki kızını daha da sarmalamıştı.

“Korkuyorum baba... Yalnız kalmaktan çok korkuyorum…”

“Yalnız olmayacaksın ki… Etrafında bir sürü kişi olacak.”

“Ama sen olmayacaksın. Sen olmazsan ben çok yalnız olurum.”

“Alışacaksın yavrum. Annenle ben, senin kalbinde güzel anılar olarak hep olacağız. Ne zaman kendini yalnız hissedersen kalbine bak.”

“Her şey öyle tuhaf ki…” deyip sıkıntıyla iç çekmişti.

“Hadi bakalım bu yağmur bulutlarını kovalayalım. Söyle bakalım Loya Hanım’la neler yaptınız?”

Babasının sözlerinden sonra gözlerini kurulamış ve gün içinde yaptıklarının özetini geçmeye başlamıştı. Konuşmak iyi gelmiş ve üstündeki karamsarlıktan azda olsa uzaklaşmasını sağlamıştı.

***

Günü nasıl bitirdiğini bilmiyordu. Üstelik yarından sonraki akşam evleniyordu. Bunun hissettirdikleri çok tuhaftı. Evlilik… Sanki bir şeylere veda ediyor gibiydi. Ama bunun ne olduğunu çözmesi zaman alacaktı bunu kalbi fısıldıyordu. Sıkıntıyla nefes alıp vermeden sonra telefonu eline almış ve en yakın arkadaşını aramıştı.

“Enes neredesin?”

“…”

“Müsaitsen sana gelecektim.”

“…”

“Tamam. Yarım saate oradayım.”

İçindekileri hiç değilse biriyle paylaşmalıydı. Hem nikah için bir şahide ihtiyacı vardı. Bu da Enes’ten başkası olamazdı. Arabasıyla yol alırken aklı bir sürü şeyle dopdoluydu. Aklındaki düşüncelerin kuşatmasıyla arkadaşının evinin önüne gelmiş ve zile dokunmuştu.

Açılan kapıdan gülümseyerek girmiş “Kusura bakma sana da emrivaki yaptım.” diyerek arkadaşına bakmıştı.

“Ne kusuru… Geç hadi. Bir şeyler içer misin?”