Τα ξανθά της μαλλιά, μπερδεμένα με το ξανθό της φωτιάς. Παραπατούσε και προσπαθούσε να ξεφύγει από τις φλόγες ψάχνοντας να βρει φως και οξυγόνο για να ξεφύγει από την καταστροφή της.
Το φόρεμά της, κομμένο στις άκρες του.
Τα πόδια της, μαύρα από τις στάχτες του μισοκαμένου σπιτιού.
Τα χέρια της ακουμπούσαν τον τοίχο για βοήθεια.
Το πρόσωπό της, βρεγμένο από τα δάκρυά της.
Αυτά τα δάκρυα του πόνου, του τρόμου και του φόβου.
Eίχε μπερδευτεί. Δεν ήξερε τι να κάνει και προς τα που να πάει.
Άκουγε φωνές από μακριά. Προσπαθούσε να φωνάξει, αλλά το οξυγόνο την εγκατέλειπε.
Το τελευταίο πράγμα που είδε πριν οι φλόγες αρχίσουν να χορεύουν ασυγχρόνιστα και την πάρουν στο ρυθμό τους, ήταν ο άνθρωπος της. Ο άντρας που την πλήγωσε και την ανάγκασε να χορέψει με την φωτιά, αλλά ο ίδιος, ήταν έτοιμος να την σώσει από τους σκοτεινούς δαίμονές της.
YOU ARE READING
Dead Poetry
PoetryΤον τελευταίο καιρό, νιώθοντας υπερβολική πίεση, νιώθοντας χαμένη στις σκέψεις μου και στο μυαλό μου, θέλοντας να εκφραστώ μέσα από την λογοτεχνία για αυτά που συμβαίνουν σε εμένα αλλά και στον καθένα από εμάς , αποφάσισα να αρχίσω ένα βιβλίο, στο ο...
