Dead Poetry

Πείσε με

Δεν με βοηθάει. Ήμουν έτοιμη. Είχα ξεχάσει.

Το είχα ξεπεράσει, θα έλεγα. Δεν με ένοιαζε τόσο.

Κρατούσα, βέβαια, λίγη κακία, γιατί έτσι είμαι.

Και ναι, είχα ανασφάλειες και αμφιβολίες, γιατί έτσι είμαι.

Και έλεγα στον εαυτό μου πως το ξέχασα κιόλας, γιατί έτσι είμαι.

Αλλά δεν ξέχναγα τίποτα, γιατί έτσι είμαι.

Προσπαθείς τόσο πολύ να κάνεις τον εαυτό σου να ξεχάσει, που στο τέλος τα σκέφτεσαι περισσότερο και δεν ξεχνάς.

Μένουν για πάντα.

Προσπαθείς να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο, να πείσεις τον εαυτό σου να γίνει χαρούμενος, με αποτέλεσμα η χαρά να μετατρέπεται σε δυστυχία και απελπισία.

Ταυτόχρονα, προσπαθείς να πείσεις και τον κόσμος μαζί με τον εαυτό σου. Η απελπισία στα καλύτερα της. Θέλεις να βάλεις τα κλάματα. Θέλεις να πεις σε όλους " Είμαι καλά. Αλήθεια. " ή " Έχω περάσει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, οπότε ξέρω να το χειρίζομαι. ". Θέλεις να τους επιβεβαιώσεις πως είσαι καλά, για να το ακούσει και ο εαυτός σου. Να πείσεις και αυτόν.

Όταν φτάσεις σε αυτή την φάση στη ζωή σου, ένα θα σου πω. Άρχισε να τρέχεις. Τρέχα. Το εννοώ, άρχισε να τρέχεις.

Δεν είναι φυσιολογικό να κάθεσαι να κλαις για τις μαλακίες που γίνονται στην ζωή.

Οπότε, σήκω, άρχισε να γελάς, παίξ' το τρελή και τρέχα. Δεν έχεις να χάσεις κάτι.

Δεν το έχω δοκιμάσει, αλλά όπως το σκέφτομαι φαίνεται καλή ιδέα και μιλάω ειλικρινά, την επόμενη φορά θα το κάνω.

Πολεμάς τον πόνο με την χαρά. Σκοτώνεις την χαρά με τον πόνο και ο πόνος πεθαίνει μόνος του κάποια στιγμή.