Υποθέτω πως ο Κόσμος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει λίγη από την μαγεία της Φύσης.
Θα μπορούσε να αφήσει την Φύση να τον αγκαλιάσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Με μια χαλαρή, αλλά συγχρόνως δυναμική αύρα. Τα λουλούδια της να αγκαλιάσουν τον εσωτερικό του κόσμο. Να ηρεμήσουν αυτή την ανθρώπινη παρέμβαση που ακολουθεί στην καταστροφή του. Ο άνεμος, με τον χορό του, μπορεί να καταφέρει να γαληνέψει την ψυχή του κόσμου. Τα νερά της, μπορούν να ζωντανέψουν με μιας τον Κόσμο, ο οποίος κοιμάται και είναι μαγεμένος από κάτι άλλο, πάντως, όχι από την Φύση.
Ο Κόσμος χρησιμοποιεί την Φύση κι εκείνη το δέχεται.
Όμως, πώς την χρησιμοποιεί;
Ποιες είναι οι προθέσεις του;
Τι θέλει να κερδίσει;
Ποιες θα είναι οι συνέπειες;
Η Φύση είναι τόσο αθώα. Θα ανθίσει. Θα βρέξει. Θα καταστραφεί. Και όταν καταστραφεί θα είναι πολύ αργά για να το καταλάβει ο Κόσμος.
Αλλά εκείνος φταίει. Εκείνος την κατέστρεψε. Εκείνος όμως δεν την έκανε να ανθίσει. Μπορεί να την βοήθησε, αλλά δεν την έκανε να ανθίσει.
Άνθιζε μόνη της.
Στο τέλος, αφού καταστράφηκε η Φύση, όπως σε κάθε ρομαντική ιστορία, έτσι και σε αυτή, καταστράφηκε κι ο Κόσμος.
Αλλά είναι αυτή μια ακόμα ρομαντική ιστορία;
Ή μήπως είναι η πραγματικότητα;
BẠN ĐANG ĐỌC
Dead Poetry
Thơ CaΤον τελευταίο καιρό, νιώθοντας υπερβολική πίεση, νιώθοντας χαμένη στις σκέψεις μου και στο μυαλό μου, θέλοντας να εκφραστώ μέσα από την λογοτεχνία για αυτά που συμβαίνουν σε εμένα αλλά και στον καθένα από εμάς , αποφάσισα να αρχίσω ένα βιβλίο, στο ο...
