Dead Poetry

Θάνατος

Ο θάνατος.

Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ένα πολύ άσχημο γεγονός. Ένα επίπονο και δυσάρεστο γεγονός.

Για αυτούς που ανήκουν στην μειονότητα είναι μια ανακούφιση από όλα τα προβλήματά τους.Είναι ένα τέλος σε ένα μεγάλο πρόβλημα που του προκαλούσε πόνο.

Ο θάνατος προκαλεί πόνο και σε αυτούς που τον βλέπουν σαν ένα πολύ άσχημο και σε αυτούς που τον βλέπουν σαν μια αποφυγή.

Ο πόνος είτε είναι ψυχικός είτε σωματικός σε πονάει.

Θα πονέσει ο θάνατος ενός ανθρώπου που ήταν πολύ κοντά μας. Θα πονέσει ο θάνατος ενός ζώου που ήταν η ζωή σου. Θα πονέσει ακόμη και ο θάνατος ενός ατόμου που θαύμαζες, μα δεν ήξερες προσωπικά.

Σε αυτή την περίπτωση ο πόνος είναι έμμεσος. Σε επηρεάζει, αλλά δεν πήρε εσένα ο θάνατος.

Θα πονέσει ο θάνατος ο δικός σου. Κάποιοι αποφασίζουν να τα τελειώσουν όλα μόνοι τους, ενώ κάποιοι άλλοι πεθαίνουν είτε από φυσικά αίτια είτε από ατύχημα. Όπως και να πεθάνεις πονάει.

Είμαι, αυτή την στιγμή, από τους ανθρώπους της πρώτης κατηγορίας. Από αυτούς που πονάει ο θάνατος κάποιου άλλου. Που πονάει πολύ ο θάνατος κάποιου άλλου.

Ο σκύλος μου, της θείας μου είναι, αλλά θα σας εξηγήσω μετά γιατί τον λέω σκύλο μου, πέθανε.

Τον σκοτώσανε.

Έφυγε ο Άρης μου.

Μου τον πήρε.

Τον πάτησε ένας άνθρωπος με το αμάξι του. Έτρεχε.

Μου πήρε τον Άρη μου.

Μου πήρε ο,τι πιο αγαθό είχα σε αυτή την ζωή μέχρι τώρα.

Η απροσεξία του και η υπερηφάνειά του να τρέξει, να δειχθεί, τον οδήγησε στο να μου πάρει το πιο αγαπημένο μου πλάσμα σε όλο μου τον κόσμο.

Δεν έχω τίποτα τώρα.

Μπορεί να ήταν της θείας μου ο σκύλος, μα τον ένιωθα σα δικό μου.

Φοβάμαι τα σκυλιά. Όλα.

Φοβάμαι ίσως και όλα τα ζώα.

Μα τον Άρη μου, όχι.

Ήταν ήσυχος. Ήταν παιχνιδιάρης. Ήταν ζόρικος. Ήθελε να φοβίζει τους ξένους κάποιες φορές.

Μα σε εμένα ήταν ο καλύτερος. Ήταν ο Άρης μου.

Θυμάμαι, ήμουν άρρωστη και είχα πάει στην γιαγιά μου. Ήταν και ο Άρης μου εκεί. Είχα ξαπλώσει στον καναπέ και ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου.

Θυμάμαι,επίσης,το γάβγισμα του.

Θυμάμαι πως έκανε όταν τον είχα στην αγκαλιά μου.

Θυμάμαι, θυμάμαι, θυμάμαι.

Δεν με τρόμαζε ο Άρης μου. Τον αγαπούσα πάρα πολύ.

Και τώρα... τώρα μου τον πήρε.

Και πονάει. Πονάει πολύ. Πονάει πάρα πολύ.

Εχθές, Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018, το απόγευμα, μου τον πήρε η υπερηφάνεια του.

Του άρπαξε την ζωή μέσα από τις πατούσες του.

Εχθές πήγα μέχρι την εκκλησία, πάνω στο βουνό, με τα πόδια, το μεσημέρι. Χωρίς λόγο. Είδα την εκκλησία και μπήκα μέσα. Είχα ανάγκη να μπω μέσα και να ηρεμήσω. Να έχω κάποια επαφή με τον Θεό. Δεν είχε συμβεί ακόμα το κακό. Δεν μου τον είχε πάρει ακόμα. Μπήκα μέσα, προσκύνησα 3 εικόνες και είπα μόνη μου μέσα στην εκκλησία "Θεέ μου, σε παρακαλώ να τους προσέχεις όλους." και έφυγα.

Ήταν 12 το βράδυ όταν με πήρε η μαμά τηλέφωνο και μου το είπε.

Θυμάμαι την συνομιλία μας πάρα πολύ καλά.

"Να σου πω και κάτι δυσάρεστο;" με ρώτησε η μαμά

Ωχ, κάποιος πέθανε. Θα πονέσει.

"Πες μου." της είπα κρατώντας την ανάσα μου.

"Σκοτώθηκε ο Άρης." μου είπε

"Όχι. Μαμά όχι. Όχι μαμά." της απάντησα και άρχισα να κλαίω.

Και ναι. Κάποιος είχε πεθάνει. Και ναι. Πόνεσε.

Έκλαιγα για 3 ώρες ασταμάτητα. Τα πόδια μου πριν φύγω από την δουλειά τρέμανε. Είχα πάθει σοκ. Σταμάτησα να κλαίω για λίγο γιατί δεν το πίστευα. Δεν μπορούσε να είναι αλήθεια. Δεν γινόταν να ήταν αλήθεια.Δεν ήθελα.

Μου ήρθαν μετά όλα μαζί. Σηκώθηκα σήμερα στις 7 το πρωί. Συνέχισα να κλαίω. Μου έλειπε ύπνος. Τα μάτια μου πρησμένα. Ανοίγανε με το ζόρι.

Μου λείπει ο Άρης μου.

Μπορεί τώρα να μην το καταλάβω, γιατί δεν είμαι μαζί με την θεία μου, μα όταν γυρίσουμε όλοι από τις καλοκαιρινές διακοπές, θα το καταλάβω. Θα το καταλάβω για τα καλά. Και τότε θα πονέσει πιο πολύ από ότι πονάει τώρα.

Άρη μου, σε αγαπώ πολύ. Ήσουν ο,τι πιο πολύτιμο είχα και θα είσαι πάντα μαζί μου. Σε λατρεύω πάρα πολύ. Ήσουν η αδυναμία μου και θα παραμείνεις. Πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ εκεί που θα είσαι και να ξέρεις ότι μας λείπεις πάρα πολύ.

Αυτό για εσένα άντρα της ζωής μου, αγάπη μου, Άρη μου. Να προσέχεις, σ' αγαπώ πολύ.