Και βρίσκομαι σε άδειους δρόμους. Δρόμους που δεν ξέρω. Δρόμους ζωντανούς από την φύση μα νεκρούς από την ανθρωπότητα και την αίσθηση της αγάπης.
Αλήθεια, πώς να είναι οι δρόμοι όπου η αγάπη ανθίζει και η ανθρωπότητα υπάρχει;
Πώς να είναι η αγάπη; Και πώς να είναι ο κόσμος;
Και αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος;
Θα γινόταν έκρηξη;
Θα ήταν έκρηξη πάθους ή μίσους;
Και αν η θέληση του μοναδικού ανθρώπου ήταν να φύγει, να εξερευνήσει τον κόσμο της φύσης;
Τότε θα ήμουν πάλι μόνη μου και είτε θα έμενα με την ανάμνηση του μοναδικού ανθρώπου, είτε θα ξέχναγα την ύπαρξη του, είτε θα ακολουθούσα αυτή την μοναδική ύπαρξη.
Θα την ακολουθούσα η αλήθεια είναι;
Δεν ξέρω.
Δεν μπορώ να το συνεχίσω...
(ημιτελής)
YOU ARE READING
Dead Poetry
PoetryΤον τελευταίο καιρό, νιώθοντας υπερβολική πίεση, νιώθοντας χαμένη στις σκέψεις μου και στο μυαλό μου, θέλοντας να εκφραστώ μέσα από την λογοτεχνία για αυτά που συμβαίνουν σε εμένα αλλά και στον καθένα από εμάς , αποφάσισα να αρχίσω ένα βιβλίο, στο ο...
