Dead Poetry

Η Συνέχεια

Πέμπτη, 03 Ιανουαρίου 2019

Δεν είχα αποδεχτεί τα συναισθήματα μου για σένα ακόμα.

Το αποκαλούσα " Ασχολούμαι με κάποιον τυχαίο που είδα γιατί δεν έχω με ποιον να ασχοληθώ τώρα".

Τελικά, δεν ήταν αυτό.

Όταν άρχισα να σε παρακολουθώ (ακούστηκε creepy, αλλά αλήθεια δεν έκανα τίποτα με αυτό τον τρόπο), να διαβάζω τις αντιδράσεις σου, τις κινήσεις σου, όταν σε κοίταξα στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα, άρχισα να καταλαβαίνω. Να σε καταλαβαίνω επιφανειακά, εξωτερικά.

Ηρεμία και γαλήνη, οι λέξεις που μπορούσαν να σε χαρακτηρίσουν. Εσωστρεφής πρόσδιδε το βλέμμα σου και οι κινήσεις σου όταν βρισκόσουν μπροστά σε πολύ κόσμο.

Δεν σε ξέρω, απλά λέω αυτά που βλέπω.

Αμοιβαία συναισθήματα της στιγμής.

Οι κινήσεις σου, η στάση του σώματος σου και το βλέμμα σου, σε έκαναν γλυκό.

Με έκαναν να σε θέλω.

Και τι πιο γλυκό από τα αμοιβαία συναισθήματα της στιγμής;

Τι πιο όμορφο από ένα χαμόγελο μιας σκέψης ενός ανθρώπου που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ;

Τι πιο αγαθό από μια ελπίδα;

Νιώθω ερωτευμένη, αλλά μπορεί να μπερδεύω τον έρωτα με τον ενθουσιασμό.

Νιώθω χαμένη με τον εαυτό μου.

Χαμένη ανάμεσα στο τι πρέπει να κάνω και στο τι θα μπορούσα να είχα κάνει ή να κάνω.

Ακόμα ψάχνω να βρω τα συναισθήματα μου. Να τα αποδεχτώ. Να τα αγκαλιάσω.

Και έχω καιρό ακόμα.

Αυτό, για σένα που μου χαρίζεις την πιο αγνή μορφή συναισθημάτων. Μου χάρισες τα πρώτα μου αγνά ερωτικά συναισθήματα και σε ευχαριστώ.

Για σένα.