Dead Poetry

Οι Ανασφάλειες

Φοβάμαι.

Φοβάμαι πολύ.

Δεν ξέρω όμως γιατί.

Θα μπορούσα να τα διαγράψω όλα και να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να με επηρεάζει η όλη κατάσταση. Όμως, δεν μπορώ να τα διαγράψω. Η ζωή μου συνεχίζεται επηρεασμένη από όλη αυτή την κατάσταση.

Δεν ξέρω παρόλα αυτά τι φοβάμαι.

Φοβάμαι την απόρριψη;

Φοβάμαι την αδιαφορία;

Φοβάμαι την μοναξιά;

Ή μήπως φοβάμαι μήπως σε χάσω;

Πες μου, λοιπόν, αγάπη μου. Τι θα συμβεί αν φύγεις; Αν χαθούμε; Αν τα φέρει έτσι η ζωή και αποφασίσει πως θα ήταν καλύτερα να μείνουμε μακριά ο ένας από τον άλλον;

Και αν δεν σε χάσω, τι θα γίνει τότε;

Θα μπορούσες να με αφήσεις για έναν άλλο άνθρωπο. Για ένα άλλο καλύτερο σύννεφο. Για μια άλλη καλύτερη εμπειρία ζωής.

Και γιατί θα μπορούσες να με αφήσεις;

Είναι πολύ απλό.

Γιατί δεν πήρες τίποτα από εμένα, όσο εγωιστικό και αν ακούγεται.

Μπορεί τα λόγια μου να στάζουν δηλητήριο μα και οι δύο ξέρουμε πως θα μπορούσε να είναι αλήθεια.

Ίσως να με άφηνες γιατί δεν ενέδωσα σε εσένα;

Ναι, ίσως. Πολύ πιθανών.

Και εκεί που θέλω να καταλήξω είναι στο ότι έχω πρόβλημα.

Έχω ανασφάλειες.

Και το παρατηρώ τώρα που γράφω.

Τώρα που ανοίγομαι και γίνομαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου.

Τώρα που αντιμετωπίζω την αλήθεια.

Τώρα που αρχίζω να παραδέχομαι στον εαυτό μου πράγματα που δεν θα παραδεχόμουν αν δεν καθόμουν να γράψω.

Τώρα που ο εγωισμός μου έχει γίνει διάφανος και αρχίζω να τον πληγώνω.

Στο τέλος, αγάπη μου, εσύ κι εγώ μένει να δούμε τι θα συμβεί στο μέλλον.

Γιατί το μέλλον δεν βρίσκεται στα χέρια μας.

Σε εσένα.