I Was Here (IWH) #BW2019 #Starterliste2019 #JJSC20

Κεφ.22

Εφυγα απο το ιατρείο τρέχοντας. Αφου πρώτα ζήτησα χίλιες φορές συγγνώμη απο την ψυχολόγο μου. Με διαβεβαίωσε οτι δεν υπάρχει πρόβλημα και να μην το σκέφτομαι.

Δεν μπορούσα όμως να μην το σκέφτομαι. Δεν θέλω να της φέρομαι άσχημα της χρωστάω πολλά αυτής της γυναίκας. Φφφ θέλω να πάω μια βόλτα. Ειναι απο τις σπάνιες φορές που απλά θέλω να χαθώ στο πλήθος και να ξεχάσω ποια είμαι. Σήμερα είναι παρασκευή και η Αννα πήγε στις Μαριάνθης για μπιτζαμα πάρτυ. Η Μαριάνθη αγαπάει πολύ την Αννα. Στα μάτια της βλέπει την αδερφή που έχασε.

Πρίν απο 8 χρόνια περίπου η Μαριάνθη έχασε σε ηλικία μόλις 6 ετών την 3 Χρόνη αδερφή της και την μαμά της απο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Αλλά δεν είναι αυτή η αλήθεια. Απλά αυτήν διέδωσαν.
Η αλήθεια είναι οτι ήταν σαμποτάζ. Κάποιος από την νύχτα νόμιζε πως το αυτοκίνητο που επεβαιναν η μητέρα και η αδερφή της Μαριάνθης ήταν του πατέρα της. Και απλά του κόψαν τα φρένα. Απο τότε η Μαριάνθη πολεμάει με την κατάθλιψη. Ο πατέρας της προσπαθεί όσο μπορεί να την βοηθήσει. Θα τα καταφέρουν. Ειναι δυνατοί και οι δυο τους. Πιστεύω σε αυτούς.

Ηταν πλέον βράδυ και αποφάσισα να πάω στα κάστρα να απολαύσω την νύχτα. Ξέχασα να αναφέρω οτι μένω στην Θεσσαλονίκη. Την σιχαίνομαι αυτήν την πόλη. Γεμάτη ψεύτικους ανθρώπους και δήθεν έφηβους. Γεμάτη πόνο και τραγικές ιστορίες. Μακάρι να μπορούσα να κάνω όλο τον πόνο του κόσμου να εξαφανιστεί. Να μην νιώσει κανείς ποτέ ξανά οτι νιώθω εγω. Να μην νιώσει ποτέ το σκίσιμο του στήθους απο τον πόνο. Την απελπισία. Την τρέλα. Μακάρι να μπορούσα να απαλύνω τον πόνο απο αυτούς που αγαπάω. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι. Οτιδήποτε.

Αναψα ενα τσιγάρο και άφησα ενα σπάνιο κρυστάλλινο δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο μου. Την ίδια στιγμή ενας αναπάντεχος επισκέπτης άρχισε να μου γαβγίζει για να τον προσέξω. Το γαβγισμα του ήταν γλυκό και δυνατό.

Αρτυ : Γεια σου. Πως βρέθηκες εδω?
Του είπα χαμογελώντας και τον χάιδεψα στα αυτιά. Το δάκρυ που χάιδευε το μάγουλο μου δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να το σκουπίσω. Ηταν μια σπάνια φορά που κατάφερα να κλάψω και ήθελα να εχω την ψευδαίσθηση οτι μπορώ κ γω να κλάψω που καί πού.

?? : Ρεξ!! Ρεξ που είσαι? Γύρνα πίσω!

Γύρισα και είδα μια αντρική φιγούρα να ανεβαίνει τα σκαλιά κ να φωνάζει τον σκύλο. Πανικοβλήθηκα. Δεν μου αρέσει να μιλάω σε ξένους. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να φύγω? Ναι αλλά απο που? Η μόνη έξοδος είναι απο εκει που έρχεται ο άγνωστος.