Maraming nagbago simula ng mangyari ang trahedya sa buhay naming lahat. Napag pasyahan namin na ibigay ang custody ng mga apo namin ni Richard sa kanilang ama na si Noah, kasama ng pamilya nito ay bumalik sila sa London para mamuhay muli kapag vacation ay binibisita naman nila kami. Sa ngayon ay dito na kami naninirahan sa New York ilang buwan ang lumipas matapos mailibing si Avery ay napag pasyahan naming mamuhay ng tahimik hanggang sa dito na kami tumanda. Itinigil ko na ang pag aartista maging si Anton ay itinigil na ang politika namamahala nalang sya rito ng kanilang kompanya at naging full time mom naman ako sa mga anak namin. Samantalang ang buhay nila Richard ay nasa Pilipinas parin bihira na syang lumabas sa telebisyon ngunit aktibo parin sila ni Lucy sa politika kung minsan ay binibisita din sila ng mga apo namin. Lumipas ang mga taon lumaki na ang mga bata ang balita sa amin nila Noah ay nag tra trabaho si Juliana bilang modelo at pinatatakbo din niya ang kumpanya na ipinama sa kanya ng kanyang ina malapit na rin daw itong ikasal dahil nasa tamang edad na ito na 33. Samantalang sina Ayisha at Jacobo ay sa London na nakatira dahil doon nag aaral si Ayisha at doon naman nag tra trabaho si Jacobo swinerte pa kami ni Anton na naabutan namin silang lumaki at maka graduate dalawang taon nalang at makakatapos narin si Ayisha. Sa isang law firm nag tra trabaho si Jacobo dahil sinundan nya ang yapak ng kanyang ama at si Ayisha naman ay magiging fashion designer sa susunod na taon ay lilipad na sya papuntang France para sa huling taon nya at malamang ay doon narin ito mag trabaho.
"Hon ayaw mo bang bumalik ng Pilipinas?"
"Anton akala ko ba ang sabi mo dito nalang tayo?"
"Hon hindi na tayo bumabata alam kong malapit na tayong mawala sa mundong ito gusto ko namang sa sariling bansa ko mailibing at mamatay."
"Ano ba naman yang sinasabi mo Anton, hindi pa nga naikakasal ang mga bata at kasisimula palang nila sa buhay."
"Dawn masaya na ako at nakita ko silang nakapag tapos at dalawang taon nalang magkakaroon narin ng sariling buhay si Ayisha, matanda na ako Dawn 70 years old na ako at wala na akong mahihiling pa."
"Sige kung iyan ang gusto mo aasikasuhin ko na ang flight natin."
"Thank you hon, I love you."
"I love you too."
Makalipas ang tatlong linggo ay naayos ko na ang flight namin at sa ngayon ay nasa manila na kami sinundo kami nila Noah dahil nataon na nandito sila at nag ba bakasyon kila Richard. Buhay pa naman ang bahay namin dito kaya doon kami muling tumuloy.
"Mom are you staying here for good?"
"Yes darling. Do you want to leave here with us?"
"Umm... I'll ask dad about that."
"Rachel where is your step mom? I like to meet her."
"Oh she's with Mommy Lucy but they're coming so she can meet you."
Sa ngayon ay first year college na ang kambal at noong nakaraang taon lang ikinasal muli si Noah inimbita nila kami noon kaya lang ay na confine si Anton sa ospital kaya hindi kami nakadalo ang sabi nila Rachel and Rafael ay mabait naman daw ito in fact the woman is their former teacher noong third year high school sila ay ito ang science teacher nila she's 40 years old and walang anak o asawa.
"Mommy Dawn!!! They're here!!!"
Sinalubong namin ito sa pintuan ng bahay nakipag beso sa akin si Lucy at si Juliana kasama din nya ang fiance nya next week na ang kasal nila at tamang tama lang ang uwi namin ni Anton. Niyakap ko naman ang asawa ni Noah I don't mean to be rude pero nakikita ko sa kanya si Avery her hair and her eyes parang si Avery.
"Good morning Mrs. Lagdameo I'm Ava"
"Nice meeting you Ava. Tara sa sala tayo nandoon si Anton nahihirapan na syang maglakad kaya doon nalang daw nya kayo sasalubungin."
Marami kaming napagusapan hanggang sa kumain na kami ng lunch at dumatiing narin ang meryenda time sakto namang dumating si Richard nagtuloy parin ang kwentuhan at nag prisinta pa si Richard na sya na ang magluluto para sa dinner namin. Sinamahan ko naman sya sa kusina para ituro ang mga kagamitan. Nakakatawang isipin na hanggang ngayon ay magkakalapit parin kami naaalala ko pa noon bago kami umalis papuntang New York ay napag usapan namin ang mga nangyari sa buhay namin.
"So this is it Dawn, I guess this is our last goodbye?"
"Yup, take care Richard"
"I will, but I just want to say thank you."
"For what?"
"Thank you for loving me even though it hurts, thank you for giving me a wonderful daughter even though she's in heaven now, thank you for keeping me sane even though you're the reason why I always go crazy and thank you for being a friend even though at some point in my life I wanted you to be my wife."
"You know what I realized Richard? Avery came to our lives to give us the closure we never had. She made us realize that we are not meant to be together and I'm thankful because she made us feel how to be a parent she filled those holes in our lives and I know that she is happy now."
We hugged for a minute then we let go because life is learning how to let go of the things that you know that aren't meant to be because letting go is being brave and Avery taught us how to be brave.
"Till we meet again. Richard"
The dinner went well and after that we all decided to rest and things went so fast. Juliana got married and now two years passed by and Ayisha graduated. Wala na akong mahihiling pa masaya na kami sa bawat buhay namin si Jacobo naman ay may girlfriend na at nanganak narin si Juliana sa unang baby nito and its a boy kaya tuwang tuwa si Richard but we all wished na sana nandoon si Lucy because months bago manganak si Juliana ay namatay ito due to a car accident. It was devastating I saw how broken Richard was muntik pa nga manganak ng wala sa oras si Juliana and because we are a family Anton and I stayed by their side.
Another year passed by Jacobo got married hindi ko alam kung ilang balde ng luha ang iniyak ko sa kasal nya dati ay baby palang sya at ngayon magsisimula na sya ng sarili nyang pamilya nag decide sila na dito sa Pilipinas magpakasal para makadalo kaming lahat at matapos ng kasal ay sa London sila maninirahan. I'm 75 years old now and Anton is 76 at dumating ang araw na pinaka kinakatakot ko. Mahina na ang puso ni Anton palagi na syang may oxygen at nakahiga sa kama hanggang sa hiniling nya ang isang bagay na nagpaguho sa mundo ko. Gusto nya na ihinto na ang oxygen supply nya at kung gagawin namin ito ay mamamatay siya hindi ako pumayag dahil ayokong mawala sya pero makalipas lang ang tatlong buwan ay bumigay din sya. Naaalala ko pa ang sinabi nya sa akin bago sya mawala.
"Follow your heart"
Isang taon simula ng mawala sya ay nagsimula kaming lumabas labas ni Richard bumalik kami sa dati dahil ang sabi nya ay matanda na kami kaya lubusin na namin ang natitirang araw namin ginagawa namin iyon dahil matalik kaming magkaibigan. Wala din sa isip namin na magkaroon ng relasyon dahil sobrang tanda na namin. Subalit nagulat ako isang araw dinala nya ako sa batanes pinagsuot ng puting bestida at nagulat nalang ako ng makita ang lahat ng importanteng tao sa buhay ko at may maliit na parang altar sa gitna ng araw na iyon ay kinasal kami kahit sa edad na 76 ay kinasal akong muli.
"I love you Dawn"
"I love you too Richard"
Sa hinaba haba ng prusisyon sa simbahan din pala ang tuloy namin. May mga bagay talagang hindi dapat minamadali may mga bagay na kung minsan ay hindi nakalaan para sayo pero minsan ay kailangan mo lang matutong maghintay because if things are really meant to be then it will be. Huli mang nagsimula ang storya namin alam kong sapat lang iyon para ipadama kung gaano namin kamahal ang isat isa. Hindi sa tagal ng pagsasama nasusukat ang pagmamahal dahil nasusukat ito sa pagiging matatag ninyo at lakas ng loob ipaglaban ang isat isa.
