Wiersze zdobione uczuciami

Więdnijcie obok mnie

Moje kwiaty więdną,
więdną cały czas.
Lecz nadal tutaj są,
wyleje może kwas.
Ale one nadal czekają,
aż zetne wszystkie je.
Za morderce one mnie mają?
To mówi o mnie naprawde źle.

Drobne płatki lecą,
uderzają mi o szybe.
W noc tak jakby świecą,
a ja zawsze do nich idę.
I patrzę jak więdną,
uderzają o mnie.
Minę mam smętną,
gdzieś daleko ryczą konie.

Zmuszają mnie bym je zciął,
lecz ja nadal każę im więdnąć.
I będę tak długo brnął,
aż wreszcie będę musiał zdechnąć.
Tylko ja je mam a one mnie,
cierpią z tego powodu.
Każdy w mojej obecności cierpi, wiem,
ale nie chcę więcej zawodu.

One mnie nie opuszczą jak inni,
będą do końa schnąć.
Aż zetne je ostaniego dnia życia i,
zaraz... czytasz to? Skończ!

-Wariat, samotnik i uwielbia cierpienie,
nie dba o swoje mienie.
Dopilnuje by słowo dane,
zostało wykonane.