Twisted Hearts Book 1: The Beauty Tames The Beast

Chapter 15

Chapter 15

I lowered my head to the ground as I weakly pulled our gate open. Hindi tumitigil sa pagtulo ang aking mga luha kaya minabuti ko na lamang na tumungo. Mabilis ang aking lakad papasok sa aming bahay. Halos takbuhin ko na ang aking kwarto nang mamataan ko an gaming kasambahay na tahimik na nagwawalis sa bahay.

"Belle, ang mommy mo—"

I shut the door immediately. And it was followed by silence. Inilibot ko ang aking paningin sa paligid at napahagulhol. I stripped down my uniform and hurried to our bathroom. Ibinalibag ko ang pintuan at nagmamadaling ini-on ang shower. Mas lalo akong napaiyak nang tumama ang mainit na tubig sa aking katawan.

How could he do this to me? What kind of a monster is he?

I cried out loud and let the warm water travel down my body. I scrubbed every inch of my skin really hard until it started to turn red and itchy. Kinagat ko nang mahigpit ang aking pang-ibabang labi hanggang sa malasahan ko na ang dugo.

Jayden is a monster. He really is.

I weakly punched the marble wall in front of me. Napuno ng hagulhol ang aming banyo. Napaupo ako sa sahig. I pulled my knees up to my chest, rocking back and forth while sobbing.

"Belle? Belle!"

My mother pounded the door. "What's going on, young lady?" she demanded.

"Leave me alone!" I yelled.

"Belle—"

"I don't wanna hear it, Mom. Just . . . just leave me alone. Please."

Tumahimik si mommy. Kinagat kong muli ang aking pang-ibabang labi upang pigilan ang aking sarili na muling mapaiyak. Mayamaya pa ay narinig ko na ang mga papaalis na yapak ni mommy mula sa banyo. I buried my head to my knees and cried harder.

Tonight is the worst night of my life.

---

Matamlay akong pumasok sa aking kwarto. Bagamat nakabalot ng cotton na roba ang aking katawan, pilit pa rin akong niyayakap ng lamig sa gabi. I closed the door to my room quietly and changed into my nightwear. Habang pinapatuyo ko ang aking buhok gamit ang dalang tuwalya ay napansin ko ang pagkutitap ng ilaw mula sa aking cellphone.

Pulling myself up, I grabbed my phone and frowned upon the screen.

Unknown calling...

Tinitigan ko lamang ito nang ilang minuto hanggang sa maging missed call na ang tawag. Akmang ibababa ko na ang cellphone nang tumunog ulit ito. It's the same number.

Humugot muna ako nang isang malalim na hininga bago ko sinagot ang tawag.

"Hello—"

"Belle."

Kinilabutan ako sa lalim ng boses ng lalaking nasa kabilang linya. And I know I need not to ask for his name. Ang baritono at malalim na boses ay pagmamay-ari ni Alas.

"Hey," I sat down on my bed and stared at my reflection in the mirror. Mugtong-mugto ang aking mata dahil sa kakaiyak. Ang aking ilong at dulo ng tainga ay namumula din. Pinagpatuloy ko ang pagpapatuyo ng aking buhok.

"I, uh . . . asked Manang if she could phone you tonight."

"Oh." Realization dawned on me that I am talking to a blind boy right now. He must be using the telephone in the house. I could imagine him, elbows leaning on the table with his sleeves rolled up while pressing the phone to his ear. Sa hindi maipaliwanag na dahilan ay bumilis ang tibok ng aking puso sa nahinuha. "Right." I said dumbly.