《1》
" ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ ေျဗာင္ဘတ္ခ္ဟြ်န္းရွီ~ "
မ်က္စိနဲ႔မလွမ္းမကမ္းကရန္ပြဲကိုသာ
အာရံုေရာက္ေနေသာ ဘတ္ခ္ဟြ်န္းက
ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို တစ္ခ်က္ေတာင္
ဂရုမစိုက္ေပ ။
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္
ဆိုးလ္ၿမိဳ႕လမ္းမထက္က ရန္ပြဲကို
အခ်ိန္ေပးၾကည့္ေနရေအာင္ သူေရာကၽြန္ေတာ္ေရာ
ိအားေနတဲ့လူေတြမဟုတ္ ။
" အိမ္ျပန္ဖို႔အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ...
ဘတ္ခ္ဟြ်န္းရဲ႕လံုျခံဳေရးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္
အျပည့္အဝအာမ မခံႏိုင္ဘူး "
နီညိဳေရာင္ကုတ္အက်ီဝတ္ထားၿပီး
maskအျဖဴေရာင္အုပ္ထားတဲ့ သူက
ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လာကာ
စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။
" အာမ မခံႏိုင္ဘူး? ဆိုေတာ့ မင္းကငါ့ရဲ႕
သက္ေတာ္ေစာင့္လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူးလား "
" ကၽြန္ေတာ္အခုခ်က္ခ်င္း ဘတ္ခ္ဟြ်န္းကို
အိမ္ျပန္ေခၚခဲ့ဖို႔အမိန္႔ရထားပါတယ္ "
ဘတ္ခ္ဟၽြန္းနဲ႔မတူညီစြာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
အနက္ေရာင္suitကိုေသသပ္စြာဝတ္ဆင္ထားၿပီး
နားထဲမွာလည္း Bluetoothတစ္ခုကို
တပ္ဆင္ထားသည္ ။
အင္း..... ကၽြန္ေတာ္က
ေတာင္ကိုရီးယားသမၼတႀကီးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ
သားကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔တာဝန္ယူထားရတဲ့
သက္ေတာ္ေစာင့္တစ္ေယာက္ဆိုပါေတာ့ ။
" လာျပန္ၿပီ အဲ့ဒီအမိန္႔ေတြ!.. ငါတို႔အခုလို
ခိုးထြက္လာတာကို မင္းေျပာလိုက္တာမလား.
က်စ္* စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာဘဲ "
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကုတ္အက်ႌလက္ထဲထည့္ၿပီး
ရန္ပြဲဘက္ ျပန္မ်က္ႏွာမူသြားတဲ့ဘတ္ဟြ်န္းကို
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းငံု႔ကာ အရိုေသေပးလိုက္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္မဟုတ္ေပမယ့္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္လို႔ဘဲ အမည္တပ္ရတာေပါ့ ။
" ကၽြန္ေတာ္က ဘတ္ခ္ဟၽြန္းနဲ႔ပတ္သတ္...... "
" အာာာ!* ရၿပီ ရၿပီ.. ထားလိုက္ေတာ့
အခုအိမ္ျပန္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား "
စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ စကားျဖတ္ေျပာၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကျဖတ္ေလၽွာက္သြားတဲ့
ဘတ္ခ္ဟြ်န္း ။
YOU ARE READING
✔《SILENT》✔
Fanfictionကျွန်တော်တို့... ဘယ်တော့မှ..... [Unicode] ကၽြန္ေတာ္တုိ႔... ဘယ္ေတာ့မွ..... [Zawgyi]. #sebaek #ks_p612
