《 3 》
ကားအျပင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ဘတ္ခ္ဟြ်န္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ကားစထြက္တည္းကမ်က္ႏွာခ်င္းလည္း
မဆိုင္သလို စကားလည္းမေျပာခဲ့ပါ။
ေခါင္းခန္းမွာထိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ဘတ္ခ္ဟြ်န္းစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတူတူထိုင္ျဖစ္တာ ။
ေပါက္ျပဲေနတဲ့ေက်ာင္းဝတ္စံုေဘာင္းဘီေၾကာင့္
ေသြးစို႔ေနတဲ့ သူ႔ဒူးေပၚကဒဏ္ရာကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရသည္။
လက္ဖဝါးႏုႏုမွာလည္း ထိခိုက္မိထားတဲ့
အပြန္းအပဲ့ေတြက မနည္း ။
" ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕နားကဆိုင္ေရွ႕မွာ ကားခဏ
ရပ္လုိက္မယ္ "
ခြင့္ေတာင္းမႈတစ္ခုနဲ႔အတူ
စကားစမိေတာ့ သူကလွည့္ၾကည့္လာပါရဲ႕ ။
အမူအယာကေတာ့ သိပ္မေဘာမက်တဲ့ပံုမ်ိဳး ။
" ဘာလုပ္ဖို႔လဲ "
" ခဏဘဲ.. မၾကာပါဘူး "
ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္းျပခ်က္မေပးဘဲ ကားကို
လမ္းေဘးခ်ရပ္လိုက္သည္ ။
ညေနလည္းေစာင္းေနၿပီျဖစ္လို႔
ဘတ္ခ္ဟြ်န္း ဂိမ္းဆိုင္သြားမယ့္အစီအစဥ္လည္း
ပ်က္သြားပါၿပီေလ ။
ကၽြန္ေတာ္ ခဏေစာင့္ဖို႔ေျပာၿပီး
ကားေပၚမွဆင္းကာ အေရွ႕ကေဆးဆိုင္ထဲေျပးဝင္သြားလိုက္သည္။
ဒီပံုအတိုင္း ဒဏ္ရာေတြကိုၾကာၾကာထားရင္
ဘတ္ခ္ဟြ်န္းဒဏ္ရာထဲ ပိုးဝင္သြားလိမ့္မယ္ ။
" ဒါေတြက...ဘာလုပ္ဖို႔လဲ "
အထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႔ကားေပၚျပန္တက္လာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ တအံ့တဩေမးလာသည့္
ဘတ္ခ္ဟြ်န္းစကား ။
ကၽြန္ေတာ္ခန္႔မွန္းရသေလာက္
ဘတ္ခ္ဟြ်န္းတစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့အိမ္မွာ
ေဆးboxမရွိေလာက္ဘူး ။
သူ႔အက်င့္ကိုက အဲ့တာမ်ိဳးေတြ
ဂရုစိုက္တတ္တာမဟုတ္လို႔ ။
" ဒဏ္ရာေတြကိုေဆးထည့္မလို႔ပါ.
အိမ္ျပာေတာ္မျပန္ဘူးဆိုေတာ့ ဘတ္ခ္ဟြ်န္းအိမ္မွာ
ဒါေတြမရွိေလာက္ဘူးထင္လို႔ "
" က်စ္* အဲ့ေတာ့ငါကအခု ဘာမဟုတ္တဲ့ပြန္းရာ
ပဲ့ရာေတြကို အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး...... "
YOU ARE READING
✔《SILENT》✔
Fanfictionကျွန်တော်တို့... ဘယ်တော့မှ..... [Unicode] ကၽြန္ေတာ္တုိ႔... ဘယ္ေတာ့မွ..... [Zawgyi]. #sebaek #ks_p612
