~ပထမဦးဆံုးေသာ~
《 18 》
" ကေနဒါရဲ႕ႏႈတ္ဆက္နည္းအသစ္က
ဒါမ်ိဳးလား "
ထိုလူသား၏ ႏႈတ္ခမ္းတို႔က
အနည္းငယ္ေကြးညြတ္ေနသေယာင္ေပၚသည္ ။
သူ႔ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ေပၚမွာ ကတ္မုန္႔ခရင္မ္တစ္ပံုက
ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္နဲ႔ အေသအခ်ာေနရာယူထားသလို
ေလထဲ၌ရပ္တန္႔ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖဝါး။
ဘယ္လိုဆန္းၾကယ္မႈေတြသည္
ကၽြန္ေတာ့္ထံေရာက္ရွိလာပါသနည္း ။
" ဒါမွမဟုတ္.. ေဆာ့လို႔မဝေသးတာလား "
" ...ဟင္*.. ေျဖပါဦး "
ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေမးေနသည့္ႏွယ္
သူ႔ပံုက ရိသဲ့သဲ့ႏိုင္လြန္းလွ၏ ။
သို႔ေသာ္ညား ေဝးကြာေနသည့္ငါးႏွစ္အတြင္း
သူပိုၾကည့္ေကာင္းလာတာကိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ဝန္ခံရေပမည္။
မ်က္ႏွာေပၚက အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုစီကို
ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို သူကၾကည့္ကာ
ျပံဳး၏ ။ ထိုအျပံဳး၌ မေရတြက္ႏိုင္တဲ့ ခန္႔ညားျခင္းတို႔ပါဝင္သည္ ။
ေနဦး ။
ဒါအိမ္မက္မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ..။
ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြအတြက္ တိက်တဲ့အေျဖေပးလိုက္သူက သူ ။
ဆယ္ဟြန္း.. ။ အိုဆယ္ဟြန္း ။
ပုခံုးသားေပၚေရာက္ရွိလာတဲ့ သူ႔လက္တစ္စံုရဲ႕
ေပြ႕ပိုက္ျခင္းအဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ကသူ႔ရင္ခြင္နဲ႔
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနခဲ့ၿပီ ။
ကိုယ္သင္းန႔ံသင္းသင္းကို ရလိုက္တဲ့အခါ
ကၽြန္ေတာ္ ကမာၻႀကီးနဲ႔ခဏေလာက္
အဆက္သြယ္ျပတ္သြားသည္ ထင္၏ ။
" ဘာလို႔အေရာင္ေျပာင္းလိုက္တာလဲ "
" .... "
" ကၽြန္ေတာ္က ေကာ္ဖီေရာင္ဆံႏြယ္ေတြကို
ပိုခ်စ္တာ "
သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြၾကား
တိုးဝင္လာသည္ ။
အတိုင္းအဆမရွိက်ယ္ေလာင္ေနေသာ
သူ႔ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကိုကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရသလို
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ခုန္သံကိုလည္း အတိုင္းသားၾကားေနရသည္ ။
YOU ARE READING
✔《SILENT》✔
Fanfictionကျွန်တော်တို့... ဘယ်တော့မှ..... [Unicode] ကၽြန္ေတာ္တုိ႔... ဘယ္ေတာ့မွ..... [Zawgyi]. #sebaek #ks_p612
