《 2 》
" ညက အိမ္ျပာေတာ္ကိုျပန္ပို႔ဖို႔ေျပာခဲ့တယ္မလား "
က်ယ္ဝန္းတဲ့ခန္းမထဲက
ခံုတန္းရွည္တစ္ခုရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာထိုင္ေနတဲ့
လူႀကီးမင္းဟာ မနက္စာကိုေျဖးေျဖးခ်င္းစားေနရင္း
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးလာသည္ ။
ပံုမွန္ထက္ပိုေအာက္က်ိဳ႕တဲ့အေနအထားနဲ႔
ေခါင္းငံု႔ထားၿပီး သူ႔ေဘးမွာကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနမိတယ္ ။
" ဟုတ္ကဲ့. ဒါေပမယ့္ ဘတ္ခ္ဟြ်န္းက
သူ႔အိမ္ဘဲျပန္မယ္ဆိုလို႔ပါ "
ကၽြန္ေတာ္အေျဖကို
လူႀကီးမင္းက ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔
နားေထာင္ေပးပါရဲ႕ ။
တစ္ဦးတည္းေသာ သားအေၾကာင္း
သူလည္းသိေလာက္ပါတယ္ ။
" မင္းဘယ္သူ႔ဆီမွာအလုပ္လုပ္တာလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္သမၼတႀကီးဆီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့
ဘတ္ခ္ဟၽြန္းရဲ႕သက္ေတာ္ေစာင့္ပါ "
အခု ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာရွိေနသူက
ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕သမၼတ ေျဗာင္ထယ္အင္း။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘတ္ခ္ဟြ်န္းရဲ႕အေဖေပါ့ေလ ။
အျပင္ပန္းၾကည့္ရင္ ေမာက္မာတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္
တကယ္တမ္းေတာ့ လူတိုင္းနဲ႔အဆင္ေျပေအာင္
ေနတတ္တဲ့သူ ။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔လက္ထက္က်မွ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံမႈေတြ
တိုးတက္လာခဲ့တာ ။
" မဆိုးဘူး.. မင္းအေျဖကသေဘာက်ခ်င္စရာေတာ့
ေကာင္းသား "
" ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ႏွစ္ကုန္ခါနီးမို႔
ငါအလုပ္မ်ားတယ္. မင္းကဘဲ ဘတ္ခ္ဟၽြန္းကို
ၾကည့္ထားေပး "
" ဟုတ္ကဲ့ "
အိမ္ႀကီးထဲက ေနရာတိုင္းမွာရွိေနတဲ့
အေစာင့္ေတြက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တဲ့
လူႀကီးမင္းကို အားလံုးအရိုေသျပဳၾကသည္ ။
ေျဗာင္ထယ္အင္းကစည္းကမ္းႀကီးတယ္ ။
ဒါမဲ့ ဘတ္ခ္ဟြ်န္းနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ေတာ့
အရမ္းအလိုလိုက္တာ ။
ငယ္ငယ္တည္းက မိခင္ေမတၱာဆံုးရွံဳးခဲ့ရတဲ့
ဘတ္ခ္ဟြ်န္းအတြက္ အေဖလိုတစ္မ်ိဳးအေမလိုတစ္မ်ိဳး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ေနေပးတယ္ဆိုလည္း မမွားဘူး ။
YOU ARE READING
✔《SILENT》✔
Fanfictionကျွန်တော်တို့... ဘယ်တော့မှ..... [Unicode] ကၽြန္ေတာ္တုိ႔... ဘယ္ေတာ့မွ..... [Zawgyi]. #sebaek #ks_p612
