《 7 》
ထိုေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ပါ၏ ။
ဖိုင္တြဲေပါင္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ အေတာ္ကို
ဗရုတ္သုတ္ခႏိုင္တဲ့ကၽြန္ေတာ္က အထပ္ျမင့္အေဆာက္အအံုေရွ႕မွာ ဘယ္သြားရမွန္းမသိလို႔ အူလည္လည္ရပ္ေနရျခင္းျဖစ္သည္ ။
အကူညီေတာင္းဖို႔ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြကလည္း ကိုယ့္ကိစၥနဲ႔ကိုယ္အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကသူမို႔ ကၽြန္ေတာ္မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္ပါ ။
ဒီကုမၸဏီက သမၼတေျဗာင္ထယ္အင္းပိုင္တဲ့
လုပ္ငန္းေတြထဲကမွ အေသးအဖြဲေနရာျဖစ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကိုအင္တာဗ်ဴးေျဖဖို႔ေခၚထားတာျဖစ္သည္။
ဝတ္ေနမက်လို႔ အေနက်ပ္တဲ့Suitတစ္ထည္နဲ႔
အခ်ိန္မွီေအာင္အျမန္လာခဲ့ရလို႔ ရႈပ္ပြေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို ေသခ်ာျပန္ျပင္ခ်င္ေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးက ဘာမွန္းမသိတဲ့ဖိုင္ေတြ
အျပည့္နဲ႔မို႔ လႈပ္လို႔ကမရ ။
အင္းေလ~ ဒီလိုပံုနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဘယ္သူက သက္ေတာင္ေစာင့္လုပ္မယ့္သူလို႔
ထင္မွာလဲ ။
" ဒီက..... အင္တာဗ်ဴးေျဖမယ့္ညီေလးလား "
" ....ဟုတ္..ဟုတ္ပါတယ္. ကၽြန္ေတာ့္ကိုကူညီလို႔
အဆင္ေျပမလားအစ္ကို..ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သြား
ရမွန္းမသိလို႔ "
အျဖဴေရာင္အက်ီလက္ရွည္ကို
အနက္ေရာင္စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီနဲ႔
ေသသပ္စြာဝတ္ဆင္ထားတဲ့ လူကကၽြန္ေတာ့္ကို
ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္လံုးေကြးညႊတ္သြားတဲ့အထိ
ျပံဳးျပသည္ ။
အခုမွစေတြ႕ဖူးေပမယ့္
ရင္းႏွီးေနသလိုခံစားခ်က္က ရည္ရည္မြန္မြန္ရွိတဲ့
အစ္ကို႔ေၾကာင့္မ်ားလားေတာ့မသိပါ ။
ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ကူညီေပးတဲ့လူဆိုလို႔ သူဘဲရွိတာမလား ။
" လိုက္ခဲ့ ညီေလး.. အစ္ကိုလည္းအဲ့အထပ္ကို
သြားမွာ "
" ဟုတ္ဟုတ္ ေက်းဇူးပါအစ္ကို "
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေခၚတဲ့ေနာက္လိုက္သြားရင္း
ဓာတ္ေလွကားတစ္ခုထဲပါသြား၏ ။
စကားနည္းတဲ့ကၽြန္ေတာ္က
အစ္ကိုေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြေျဖရာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဒုကၡေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို
ေျပာျပမိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးရယ္မိၾကေသးသည္ ။
YOU ARE READING
✔《SILENT》✔
Fanfictionကျွန်တော်တို့... ဘယ်တော့မှ..... [Unicode] ကၽြန္ေတာ္တုိ႔... ဘယ္ေတာ့မွ..... [Zawgyi]. #sebaek #ks_p612
